“Ýlk defa bir þeyi, bir nesneyi, bir eþyayý, bir iþi, bir insaný ne zaman unuttuðunu merak edince, düþündü bunu. ‘Ýnsanlarýn neleri unuttuðunu kayýt altýna alan bir yer vardý’ dedi kendine. Bir gazete ilanýnda mý görmüþtü, bir duvar reklamýnda mý yoksa arkadaþlarý arasýnda geçen bir sohbette mi duymuþtu hatýrlamýyordu. Ama böyle bir þeyi duyduðuna emindi. Unutmuþtu, çok sevdiði ve hayatýnda onun olmamasýna katiyen katlanamayacaðý bir kitabý unutmuþtu bir yerlerde, ama nerede unutmuþtu, nerede býrakmýþtý kitabýný katiyen hatýrlamýyordu. Bakmadýðý yer, sormadýðý arkadaþý kalmamýþtý. Yoktu, bulamýyordu. Artýk kitaptan umudunu kesmiþken, aramayý býrakmýþken böyle bir kurumun olduðu aklýna gelmiþti. Adý ‘Unutanlar Bürosu’ idi.

Hemen ufak çaplý bir araþtýrma yaptý, büroya nasýl gidebileceðini, baþvuruda neler gerektiðini buldu. Kendisi üzerinde incelemede yapýlmasý için bir takým aletleri temin etmesi gerekiyordu. Bulunmasý zor olmayan þeylerdi ama biraz enteresandý bu gerekli olan aletler. Mesela çay bardaðýnýn unutkanlýkla ne alakasý olabilirdi? Ya da bir mendilin? Takvimi, saati anlayabilirdi de bir yastýðýn konuyla alakasý neydi? ‘Neyse’ deyip gerekli olan eþyalarý hazýrladý, ufak bir çantaya ufak tefek eþyayý koydu, yastýðý eline aldý, ve evden çýktý. Baþvuruyu yapabilmesi için ankesörlü bir telefon kulübesinden bulduðu numarayý aramasý gerekiyordu. Bu yüzden önce bir telefon kartý satýn almalýydý. Bir markete girdi. Elinde yastýkla markette dolaþýrken garip bakýþlara maruz kalmýþtý ama kitabý için deðerdi tüm bunlar, tek isteði kitabýna ulaþabilmekti.

Okuduðu kaynakta dendiði gibi telefonun ahizesini kaldýrýp, kaynakta verilen telefon numarasýný çevirdi. Telefondan ince tonlu bir kadýn sesi duyuldu, ses merhaba dedi, sonra gözlerini kapatmasýný istedi. Kapattý. Açtýðýnda ise Unutanlar Bürosu’nda buldu kendini. Baþýný þaþkýnlýkla kaldýrdý ve saða sola baktý, telefonda duyduðu ince sesli kadýn yanýnda belirmiþ yine ayný ses tonuyla ona kendisini takip etmesini söylüyordu. Açýk aðzýný kapatýp, elindeki yastýkla beraber denileni yaptý. Kadýnýn arkasýndan yürürken, saðýna soluna bakýyor, dev raflar arasýnda dolaþan insanlarýn neler yaptýðýný merak ediyor, raflardaki büyük ve kalýn ve eski kitaplarda neler yazdýðýný tahmin etmeye çalýþýyordu. Düþündü, büyük ihtimalle unutalanlar bu kitaplara iþleniyordur diye geçirdi aklýndan. Kadýn bir odanýn önünde durdu, kadýn durunca o da mecburen durdu. Beklemesini söyledi ve baþka bir þey demeden geldikleri yönde gerisin geri yürüdü kadýn.

Bekliyordu. Beklerken etrafý incelemeye devam etti. Ortalýkta bir kütüphane sessizliði hüküm sürüyordu. Koku yoktu, sýcaklýk yoktu. Buraya nasýl gelmiþti, telefon kulübesinin sýrrý neydi, bu kadýn kimdi, neyi bekliyordu? Kafasýnda bir sürü soru dolaþmaya baþladý. O kadar sessizdi ki bulunduðu yer, düþündüklerinin ayak seslerini duyabiliyordu. Kalp atýþlarýný, hatta iç organlarýnýn çalýþmasýný bile duyuyordu. Sonsuz bir sessizlik vardý. Ürkütücüydü. Düþünmeyi býrakýp etrafýnda dönmeye baþladý. Önünde durduklarý kapýnýn açýlmýþ olduðunu fark etti bu esnada. Yere býraktýðý yastýðý alýp, kapýdan baþýný uzattý. Ýçeride oldukça yaþlý saçý sakalýna karýþmýþ bir adam önündeki kitabýn sayfalarýný karýþtýrýyordu.

‘Gelsene içeri, yoksa unuttuklarýný merak etmiyor musun delikanlý’ dedi yaþlý adam. Elinde yastýkla girdi diðeri. Yürüdü, masanýn karþýsýndaki koltuða oturdu. Yaþlý adam henüz baþýný kaldýrmamýþtý kitaptan. Sayfalarý oldukça hýzlý karýþtýrýyor, sanki bir þeyleri bulmaya çalýþýyormuþ gibi hýzlýca parmaðýyla yukardan aþaðýya tarýyordu sayfalarý.

‘Hah, nihayet buldum!’ dedi sevinçli bir þekilde, baþýný kaldýrýp genç adamýn yüzüne baktý. Gözlerini kýsýp, inceledi yüzünü. Genç adam ise, yaþlý adamýn neyi bulduðunu merak ediyordu, sormaya ise çekiniyordu henüz tanýþmamýþ olmalarýnýn ve ilk defa o ortamýn içerisinde bulunuyor olmanýn verdiði çekingenlikle. ‘Meraklanma evladým seninle alakalý bir durum deðil baktýðým, ihtiyarýn biri þemsiyesini nerede býraktýðýný unutmuþ da ona bakýyordum, meðer adam þemsiyesini birisine verdiðini unutmuþ, insanlýk hali iþte’ dedi gülümseyerek. Genç adam da düþündü, acaba o da birisine mi ve unutmuþtu kitabýný? Ýyice artýyordu meraký. ‘Amma da sabýrsýz çýktýn sen yahu’ dedi yaþlý adam, kendisinin torunu yaþýndaki çocuðun yüzündeki merak izlerinden gecin düþüncesini okuyarak. ‘Düþ önüme de kayýt defterini bulalým, bu genç nesil de ne unutkan oldu bu aralar.’

Yaþlý adam dizlerini tutarak kalktý oturduðu yerden. Sakalý göbeðine kadar uzanýyordu ve bembeyazdý. Saçlarý yok denecek kadar az ama arka kýsýmlarý da sakallarý gibi beyaz ve uzundu. Sessizlik içerisinde raflarýn bulunduðu kýsma doðru yürümeye baþladýlar. Genç adam elindeki yastýðý sürüyerek takip ediyordu yaþlý adamý. Ne kadar yürüdüler bilmiyordu genç. Bir koridora girdiler, raflardaki defterler arasýnda bir þeyler aramaya baþladý yaþlý adam. Buruþmuþ parmaðýný irili ufaklý defterler üzerinde bir süre dolaþtýrdý, bulmak istediði þeyi buldu, diðerlerinin arasýndan kurtardý onu. Çok kalýn bir defter deðildi çektiði, ‘Pek þey unutmamýþsýn anlaþýlan delikanlý’ dedi gülümseyerek yaþlý adam. Duyduðu cümleye gülerek karþýlýk verdiði diðeri. Geldikleri yöne doðru yürümeye baþladýlar.

Masanýn baþýnda beraberce incelemeye baþladýlar defteri.

‘Tüm unuttuklarýný görmek mi istiyorsun yoksa özel olarak hatýrlamayý istediðin bir þey mi var söyle delikanlý’ dedi yaþlý adam.

‘Hepsine bakmak ne kadar zamanýmýzý alýr, çok sürer mi acaba?’ dedi diðeri.

‘Çok sürerse yastýðýn var, uyursun burada’

‘Yastýðýn amacý bu muydu yani? Bunun için mi getirdim yastýðý?’

‘Öyle deme evladým, günlerce burada kalýp çýldýran insanlar biliyorum. Burada saat kavramý yok, insan geçmiþinin içine bir daldýðýnda zamanýn nasýl aktýðýný anlamaz. Yanýnda getirdiðin takvim ve saati de bu maksatlý istiyoruz zaten. Zamanýn farkýnda ol, ömrünü burada harcama diye.’

Genç adam düþündü. Haklý olabilirdi, geçmiþi kurcalamak bazen hiç iyi olmazdý. Hatýrlamak istemediði þeyler de olabilirdi nihayetinde. Hatta insanýn hayatý hatýrlamak istemediði þeylerle dolu olabiliyordu çoðu zaman. Düþünmeye devam etti.

‘Peki baþka birisinin unuttuklarýna bakabiliyor muyuz burada?’

Yaþlý adam durdu, baþýný kaldýrdý. Çocuðun hemen bu aþamaya gelmesini beklemiyordu. Oraya gelenlerin sonradan aklýna gelen bir þeydi çünkü bir baþkasýnýn hayatýný, unuttuklarýný incelemek.

‘Normalde bunun önünde bir engel yoktur, yani bakabilirsin bir baþkasýnýn geçmiþine. Ama söyleyeyim delikanlý, burada aklýnýn hayalinin almayacaðý kadar zamanda kaybolmuþ insan var. Bu insanlarýn çoðu da baþkasýnýn unuttuklarýný inceledikten sonra buradan çýkamayanlar. Ben baþtan uyarayým seni, baþkasýný inceleyebilirsin ama ucunu kaçýrmamalýsýn.’

‘Tamam, o zaman kendi unuttuklarýmdan sadece birkaç þeye bakmak istiyorum. Sonra da birisinin unuttuklarýna bakarým biraz. Çok þeye bakmayacaðým zaten, o kiþide de bir þeye bakýp çýkacaðým.’

Yaþlý adam bir þeylerin sonunu görürcesine dediðini yapmaya baþladý. Önündeki defteri çocuðun önüne döndürdü.

‘Bakmak istediðin kiþi kim? Sen kendi unuttuklarýna bakarken ben de onun unuttuklarýný bulayým bu arada’ dedi.

Genç adam bir kýzýn adýný verdi. Yaþlý adam bir kadýn adý duyacaðýna emindi. Hep öyle olurdu çünkü, þaþýrmamýþtý. Unuttuklarýna nasýl bakacaðýný gösterdi çocuða, tarif etti. Nasýl arama yapacaðýný anlattý ve kapýya doðru yürüdü, çocuk deftere dalmýþken kapýda ona baktý. Baþýný üzgünce saða sola salladý. Tekrar yürümeye baþladý.”