“Bakýþtýlar. Gözlerini kaçýrdý takým elbiseli adam. Pardösüsünün yakalarýný kaldýrdý havanýn soðukluðu boynunu ve yanaklarýný okþayýnca. Yaþlý adamsa hiç hareket etmeden, istifini bozmadan bakýyordu adama, sanki gün içerisinde gördüðü yüzlerce insandan biriymiþçesine. Takým elbiseli adam, tekrar baktý yüzüne ihtiyarýn, arabasýna yürüdü. “

Bankanýn kapýsýný güvenlik açýyor. Güvenliðin yüzünde sahte bir yüz var. Bu yüzün görevi, sahte de olsa, mesai saatleri içerisinde güler yüzlü olup, gelen müþterilere yardýmcý olmak ve onlarý yönlendirirken anlayýþý giyinmek. Sabah erkenden gelip mesaisi bitene kadar, sýkýntýdan, yoðunluktan nefes alamasa bile, bu giysiyi çýkartamýyor. Çýkartsa bile, sokakta onun yerinde olmak isteyen bir çok kiþinin olmasý, iþvereni tarafýndan yadýrganmýyor. O da bu yüzden elbisesini monotonluðuna yakýþýr bir þekilde ve sahtelikte giyiniyor. Kapýyý açarken, soðuktan gelen þubenin hatýrý sayýlýr müþterisine en samimi gülücüðünü gönderiyor. Ýçeriye giren adam, dýþarýdaki soðuktan daha soðuk. Elbiseleri þehirden daha gri. Bakýþlarý duygusuz. Ýþi, iþ hayatýný abartmýþ ve hayatta baþka bir amaç için çabalamayan insanlarda görülebilecek her kliþenin vücut bulmuþ hali. Elinde çantasý, vücut dengesini yitirmemek için bir ileri bir geri adýmlarýna senkronlayarak, doðruca onunla ilgilenen banka çalýþanýnýn odasýna gidiyor.

Müþteri temsilcisi, bu ‘yaðlý’ müþterisini görünce –ki bu yað ne kadar iþtah kabartsa da saatlik ücretinde herhangi bir oynama yaratmýyordu, hemen ayaklanýyor, odasýnýn kapýsýnda karþýlýyor ‘saygýn’ iþ adamýný. Öyle ya, saygýnlýk, her yerde yaftalandýðý kiþiyle beraber dolanýr. Telefonla müþterisine hemen bir kahvesini söylüyor temsilcisi. Havalarýn soðukluðundan, faizlerin düþüklüðünden, memleketin halinden konuþuluyor. Borsanýn halinin hiç iç açýcý olmadýðý karýþtýrýlýyor lafla, yutulup gidiyor. Yabancý sermayeye tanýnan imkanlarýn, yerli sermayeye tanýnmamasýnýn haksýz rekabet oluþturduðundan dem vuruluyor. Türk Lirasýnýn yabancý paralar karþýsýnda deðerlenmesinin, ihracatçýlarý ne kadar zor duruma düþürüldüðü, ekonomi programlarýnda dile getirildiði gibi insanlýða yakýþýr þekilde dillendiriliyor. Kahve geliyor. Yoðun iþ adamý, artýk kahveye bile zaman ayýramadýðýndan dem vurarak yudumluyor kahvesini. Tek zevkinin arabalar olduðunu, hatta daha yeni bir tane satýn aldýðýný gözlerinin içi sanki arabayý kendisine almýþçasýna þen olan müþteri temsilcine anlatýyor. Temsilci, hak üstüne hak veriyor müþterisine. Kendileri gibi baþarýlý iþ adamlarý sayesinde bu memleketin ayakta durduðuna, bünyelerinde çalýþtýrdýðý iþçilerin bankalarý üzerinden maaþ almalarýný saðladýðý için övünerek her geliþinde olduðu gibi yineliyor. Ýþ adamý övünüyor. Her þey ülkem için diyor. Aklýna haftaya ödenecek gelir vergisi geliyor, vergiden düþülecek giderleri muhasebeye iletmeli diye düþünüyor.

Büyük ölçekli kredi üstüne konuþuyorlar. Þartlar üzerinde anlaþýyorlar. Ýþ adamý sen gerekli evraklarý halledersin diyor temsilcisine, çok masraf çýkarmamasýný da güzelce tembihliyor. Müþteri temsilci güler yüzünü hiç eskitmeden hay haylýyor iþ adamýný. Tokalaþýyorlar. Hem banka, hem iþ adamý, hem de ülke için önemli bir iþ gerçekleþtirilmiþ oluyor! Aslýnda olmayan deðerler üzerinden, bir takým kaðýtlara yüklenen gereksiz anlama dayanarak bir takým insanlarýn yine ayný bir takým kaðýtlara yüklenen gereksiz anlamdan kazanmalarý saðlanýyor. Hiç kimsenin itirazý olmayan bu gidiþatta, kaðýtlar insanlarýn efendisi oluyor. Kaðýtlar tanrýlaþýyor, insanlar kaðýtlar uðruna kan döküyor. Tapýnýyorlar kaðýttan ilahlara.

Ülke için oldukça mühim ve deðerli ve gerekli iþ adamý bankanýn merdivenlerini kendisine yakýþýr bir enerjiyle iniyor. Elinde sallanan bond çantasý içerisinde kim bilir ne kýymetli planlar projeler var. Kapýyý yine þen bakýþlý güvenlikçi açýyor. Ýþini halletmiþ olmanýn verdiði mutlulukla iþ adamý huyu olmamasýna raðmen gülümsüyor güvenliðe. Güvenliðin günlük sadakasýný verircesine.

Bankanýn kapýsýndan çýkarken ayaðý bir baþka ayaða takýlýyor. Tökezliyor ülkenin saðlam kolonu. Dönüp kendisini tökezletene bakýyor. Kalýyor. Bankanýn kapýsýnýn yanýna uzanmýþ, eli yüzü kirden pasaktan seçilmeyen bir ihtiyar yatýyor. Üstünde eskimiþ battaniyeler, altýnda karton. Havanýn soðuðuna alýþmýþ bir vaziyette, aðzýnda sigarasý hayatýn geçmiþine sövercesine duruyor. Gözleri kavuþuyor ikisinin. Traþlý yüzünü dikiyor ihtiyarýn yüzüne iþ adamý. Ýhtiyar elleri yokmuþçasýna sigarasýný içiyor, aðzýnýn bir tarafýnda sigara, diðer tarafýnda duman. Gözlerini kaçýrýyor iþ adamý, iðreniyor düþüncesinde ama bunu yüzüne yansýtmayacak kadar insansever. Elini cebine atýyor, bir kaðýt çýkartýyor. Ýhtiyara uzatýyor. ‘Biz ona deðer vermeyi keseli çok oldu beyim!’ diyor ihtiyar, almýyor kaðýdý. Ýþ adamý, duraksýyor, hiç beklemediði bu durum karþýsýnda þaþýrýyor. ‘Neden’ diyebiliyor sadece. Ýhtiyar cevaplamýyor. Ýþ adamý bir süre bakýyor ihtiyara, esen rüzgarla irkiliyor. Pardösüsünün yakasýný kaldýrýyor, sonra adama dikkatlice bakýyor. Ýrkiliyor. Arabasýna dönüyor. Biniyor, þoförüne sürmesini emrediyor.

Cüzdanýný alýyor eline, bir fotoðraf çýkartýyor içinden. Bakýyor.