Ben sevilmeyi en çok hak ettiğim yerden kanadım hep.
Bir yara değil, bir sessizlik gibiydi sende olan eksiklik;
Ne bir kelimeyle başa çıkabildim,
Ne de suskunluğunla barışabildim.
Ben içimde seni büyütürken,
Sen gözümde beni küçültüyordun her defasında.
Bir bakışınla paramparça olurken ruhum,
Sen hala aynalarda kendine hayran kalıyordun.
Sormadan edemiyorum:
Ben nerede fazlaydım?
Sen neden hep eksiktin?
Ne zaman içimi açsam, sen kapılarını kapatıyordun.
Ve ben, dışarıda üşüyordum; sana rağmen, seni bekleyerek.
Sevemedin, bunu artık kabullendim…
Ama neydi bende bu kadar nefret uyandıran?
Hangi kelimem, hangi dokunuşum, hangi gülüşüm…
Sana “kaç” dedirtecek kadar fazla geldi?
Geceleri düşündüm:
Beni kıran ellerin ellerimde nasıl bu kadar tanıdık olabilir?
Bir insan, bir başkasının kalbine bu kadar yabancı nasıl olur?
Anladım…
Sen hiç kimseyi sevmeye niyetli değildin.
Yalnızca sevilmekti isteğin,
Sonsuz ilgi, koşulsuz kabullenme, susarak bile onaylanmak.
Ama ben sadece sevilmek istemedim…
Anlaşılmak istedim.
Yanımda durmanı değil, yanımda kalmanı istedim.
Ve her şeyden çok, yalan değil; biraz hakikat aradım gözlerinde.
Şimdi susuyorsam, bu suskunluk bir vedanın değil,
Kendimi yeniden toplamanın sessizliğidir.
Çünkü artık biliyorum,
Sevilmek, hak etmekle değil, karşındakinin sevgiyi taşıyabilmesiyle mümkündür.
Ve sen taşıyamadın…
Ne sevgiyi,
Ne beni,
Ne de geride bıraktıklarını.
