"Edebiyatın büyüsü, okuyucunun 'Ben de bilirdim bunu yazmayı, ama vakit bulamadım' dediği an başlar." — Orhan Pamuk"
"Edebiyatın büyüsü, okuyucunun 'Ben de bilirdim bunu yazmayı, ama vakit bulamadım' dediği an başlar." — Orhan Pamuk"
Aşk tutkuların kavrulduğu çöl gibi yakar yüreği, denizlerin bilinmez yerlerine gizlenmiş girdaplar gibi çeker insanı içine. Aşkta sormak yoktur, cevap aramak yoktur. Bu yüzden aşk gönüllü bir körlüktür.
Bir ömre hapsedilecek alışkanlıklar, aynı sabahlarda uyanmalar, kavgalar gürültüler değildi aşk.
Hiç kimse özgürce korkuyorum diyemez içinde büyüttüğü korkularıyla yaşarlar... dil söyleminde ise bu çok farklıdır ve insancadır sevmekten korkarız, sevmek fedakarlık ister...
pişman olmadan yaşayabilmek ve yaşanmışlıklara kazanç penceresinden bakabilmeyi bilebilmektir,hayat..Ve girdiyse hayatınıza gerçek ve olağanüstü bir aşk,karşımızdakine bunu anlatabilme ihtimallariyle geçer günlerimiz.Ve bir gün,pişman olmamak için ileride,haykırırsın sevgini cesurca.Her türlü sonuca razısındır artık,ve sonuç ne olursa olsun,eklenmiştir hayatına bir kocaman 'İyiki' daha..
Hiç kuşku yok ki insanlığın ikinci Orta Çağını yaşadığı bu günlerde bile, dünyanın bütün köprü başlarında sevdiklerini sayılara vurmaktan kurtaran bir edebiyatçı vardır ve bundan sonra da sayı sevicilerin yanlış hesabı Bağdat’a varmadan edebiyattan
Cinsiyet ayrımı olmaksızın düşünülerek yazılmış,sadece misal olarak bir erkeğin aldatışı,daha doğrusu aldanışı ele alınmıştır.Aldatmak,her iki cins için de, kendine olan saygıyı kaybettirecek güçte bir duygudur.Konu ile naçizane fikirlerimi yazımın içinde bulabilirsiniz.
İnsanın sevdiğinden, bir zamanlar aynı dudağı paylaştığından ayrılması kadar zor bir şey var mı?
Uzun zaman durduğu bir zaman aralığını hatırlattı deniz ona. Kaç yıl, kaç ay, kaç gün sürmüştü? Hatırlamıyordu. Belki sandığından kısa, belki de hakikaten uzundu? Ne önemi vardı ki? Durmuştu ya!
Ufak bir cümle yaktı içinde ışıklarını. Tüm uçurumların ke
Serin bir rüzgâr esiyor penceremden ruhuma doğru. Silinebilmiş dediğim geçmişim karşılıyor onu. Yaşananlar birer birer sorguya çekiliyor yalnızlığımda. Ayrılıklar kapılıp gitmek isterken rüzgâra, sevgiler bırakmıyor. Savrulup gitmek istiyorum. Hepsi gitsin diye. Geriye ne ayrılık kalmalı ne de sevdalar.
Bir kelebek uyanıyor içimde, kalbimin tam orta yerinde. Narince çırpmaya hazırlanıyor renklerle bezeli geniş kanatlarını. Kanatlarından önce maviyi bırakıyor içime. Mavinin derin sessizliğini ve gizemli anlamlılığını akıtıyor tüm bedenime.
belki tekrar dokunur ellerin.. Avunur, sevinir, yetinir titrek bedenim.. Gülümsemeyi öğrenirim yeniden..
Yakında yeniden doğucam o ilk iliklerime kadar doldurduğum her neyi... yamamam için aldığım nefesi merak ettiğim o ilk hissediş...
