"Kitaplarımı yakmayın; çünkü yakarsanız, o zaman hakikat denen şeyin ne olduğunu bilemezsiniz." - John Milton"
"Kitaplarımı yakmayın; çünkü yakarsanız, o zaman hakikat denen şeyin ne olduğunu bilemezsiniz." - John Milton"
Modern ilişkilerdeki çelişkileri ince bir ironiyle ele alan bu metin, özgürlük söylemleri ile sahiplenici davranışlar arasındaki tezadı gözler önüne seriyor. Aidiyet ve sahiplenme kavramlarının derinliklerine inen yazar, Instagram'daki "özgür ruh" ile kıskançlık krizleri arasında gidip gelen şehir insanının ikiyüzlülüğünü ustalıkla resmediyor. İnsan kalbinin en kadim çelişkisini sorgulayan, düşündürücü
Yokluğunu alın yazım bilirdim, bir kopmuş yaprak gibi düşerdi. Sana uzanmak isteyince elim, cesaretim olmazdı sana dokunmaya…
Siz, doğum gününde kendi kendine hediye alan birini gördünüz mü ? Ya da kendinize, doğum gününüzde hediye aldınız mı hiç? Şahsen ben, bu yaşa geldim, böyle bir - afedersiniz ama - aptallık yapmadım bugüne kadar.
Bu ne alınganlık, bu ne asabiyet... Yılların dostluğu, küçük tartışmalarla mı bitmeli?
Senli yüreğim daha da ongun...
Çünkü geleceğin mesut düşlerini
mavilerimde sen sakladın...
Beni sevginle, şefkatinle sen donattın...
Gecelerin bulutlarla ağladığı bir mektup yolluyorum sana.Gülüşlerini görmediğim senelerin hasretini yükledigim özlemlerimi ve selamlarımı kanatlandırıyorum.Gözyaşlarımı pul diye yapıştırdığım mektubuma yüreğimi ve hasretimi bıraktım.
Yabancı bir memlekette, yabancı bir gökyüzü altında buldum kendimi. Baba ocağıyken tek dayanağım, annemin sıcaklığıyken mutluluğum, soğukta kaldım. Herkese ve her şeye düşmandım. Gözyaşlarım eşlik ederken yalnızlığıma, nefes almak her geçen gün zor gelirken varlığıma, o geldi.
Siz benim dedikleri mi bir uygulayın.
Aman efendim. “Aman” demeyin.
Sonucu harika olacak.
Ellerinde her bir anının ayrı hikayesi, ellerinde kanlı ölümlerden bir yaşam çizgisi...
Sosyal ilişkilerinde olumsuzluk olan ve empati noksanlığı çeken bazı insanlarla ilgili sorun yaşadıysanız, bu yazıyı okuyun.
Hiç bir ateş bu kadar yakmamaıştı... Hiçbir ışık ruhumu delip içime işlememişti... Gözlerin kadar!
O evin pencerelerinde perde yok artık.Duman da tütmüyor bacasından.Kiremitleri karla örtülmüş damın saçağından sarkan buzlar, terkedilmişliği gösteriyor.Yalnızlığa terkedilmiş, ya da çocuklar tarafından yol kenarına kondurulmuş bir kardan adam gibi, yalnı
Bir Şarkı çalıyordu...O an durup kaldı orda iki tırnak arasında sığdırabildi ancak...Yaşamı aslında o şarkıda gizliydi,şimdi o şarkıyla başlayan ama iyleşmeyen yaraların şerefine vurmak için hayatın dibine oda kelimelere can verdi işte şimdi bu yazıda atan kalp ...
Dün seni düşündüm. Sevmenin karanlık ucundaydın. İhenetin ve kabusun pususunda
sevdikçe ortak olduğum bir yalandın. Her fırsatta yatağına sokulduğum çekici bir yalandın.
her zaman yaptığın gibi ummadığım bir anda ummadığım bi yerden seslen bana nasıl olsa ben alıştım buna..
son bir sanş verilmeyi herşeye...
son bir sanş yalnızlığa;son bir sanş sevgiye...
Kemal Tahir
