Ýstanbul sana emanet, sen Ýstanbul'a emanetsin sevgilim
Bil ki bu þehirde benim sevgilim
Bil ki bu þehir de benim sevgilim
Bir Ýstanbul'u, bir seni severim
Ýstanbul da seni çok sever bilirim
Yedi tepesindeki gözlerle korur kollar seni
Ürkek bir serçeye vurulmuþ bir dev gibi
Ama bil ki aþkýmýz daha bir dev gibi
Ürkek gözlerimde büyüyen sensizlik korkusu misali
Saçlarýna iþlemiþ koku da boðazýn en mis hali
Çok haþýr neþir olmuþsun ortak sevgilimizle belli
Koklarken seni denizden uzakta
Yosunun o mis kokusu gelir burnuma
Dalgalarýn sesi çýnlar kulaðýmda
Koklarken denizi senden uzakta
O mis kokunu bir lodos getirir burnuma
Martýlarýn sesi sen gibi seslenir bana
Sonra ay ýþýðý yaslanýr omzuma
Haklý tabi, görünmez yanýmda senin ýþýðýnda
Ýstanbul hem benim, hem senin aþýðýn da
Neden bir türlü gelmez seninle bana
Onu demir aðlarla baðlamýþlar ondan mý
Hep seninle birlikte benden uzakta kalýþý ondan mý
O aðlarda ben ikinize de koþarým da
Onun yerinden kýpýrdamayýþý ondan mý
Varsýn o yerinde kalsýn
Yeter ki seni benim için saklasýn
Ama beni de bir gün yanýna alsýn
Gerekirse beni de o aðlarla baðlasýn
Beni sana ve kendisine baðlasýn
Tüm bozkýrlar da kýskançlýktan aðlasýn
Aðlasýn da artýk yeþersin, çiçek açsýn
Bozkýra bahar bu sene sayemizde gelsin
Kuraklýk da výz gelip týrýs geçsin
Ýstanbul'da bizimle birlikte
Hayatýmýz gibi dört mevsim bahar olsun
Dört mevsim hayatýmýzýnki gibi bahar olsun
Ýstanbul'da bizimle birlikte
Dört mevsim bizimle dolsun
Ýstanbul da hep bizimle birlikte
Dört mevsim bizimle olsun