Sonunda geldi iþte, tam karþýsýna gelip oturdu. Yine gülümsüyordu, ama öyle böyle deðil. Öyle gülümsüyordu ki, Mecnun kendisini dünyanýn en deðerli varlýðý gibi hissediyordu. Hani bakarken üzerine titrerdi ya insan, karþýsýndakinin saçýnýn bir teline zarar gelmemesi için her an ölmeye tetikte olurdu. Kelimelerin yüzeysel anlamlarýyla karþýdakini kýrmamak için susardý, hislerini anlatacak hiçbir kelimeyi hiçbir dilde bulamazdý, ona baþka kimse bakmasýn isterdi, kimsenin onu onun gözüyle görmesini istemezdi. Ýþte öyle bakýyordu yine. Týpký Mecnun’un çok özlediði gibi… Leyla ayný sesle fýsýldadý: “Ben geldim…” Ama Mecnun yine yýkýldý, beklediðini duyamamýþtý yine… Hem Leyla eskiden geldiðini ya da gelmediðini söylemezdi ki, direk gelirdi, hem de bir daha gelmeyeceðini söylemiþ olsa bile… Mecnun dayanamadý, ayaða fýrladý, oturduklarý masayý devirip evrende ondan baþka kimseye aldýrmazcasýna baðýrmaya baþladý: “Demek geldin, geldin ha! Peki niye gittin? Bana ne yaptýðýnýn farkýnda deðil misin? Ne vardý hiç gitmeseydin, ya da hiç gelmeseydin? Ne olurdu bana tüm o sözleri söylemeseydin?” Sonra sakinleþir gibi oldu, üzerinde hissettiði bakýþlara yine aldýrmadan sandalyesine oturdu: “Ne vardý bana herkesin herkese söylediði sözler söyleseydin? Sevdiðinde sadece ‘seni seviyorum’, nefret ettiðinde ‘senden nefret ediyorum’, kýskandýðýnda ‘kýskanýyorum’ deseydin. Biliyor musun? Ben nice zamandýr senin söylediðin o sözleri baþkalarýnýn aðzýndan duymaya çalýþýyorum, ama hiçbir aðýz tek bir kelimeni bile dile getiremiyor bana…” Derin derin nefes aldý, ama hava ona yetmiyordu. Elini cebine attý, sigarasýndan bir tane çýkarýp yaktý. Leyla ise sanki hiçbir þey duymamýþ gibi ayný þefkatle Mecnun’a bakýyordu. Bu kez de Mecnun o bakýþlarý görmemiþ gibi öfkeyle ama daha sakince tekrar konuþmaya baþladý: “Sen sevdiðin birini aramak isteyip arayamamak ne demek, bilir misin? Kaç defa seni aramak istedim, aramadým, aramýza yine o köhne duvarlarýný çektin, benden uzaklaþtýn, yetmedi, beni kendinden uzaklaþtýrdýn. Sevdiðini uzaktan görüp yanýna gidememek nedir, bilir misin? Delice sevdiðini sevmiyormuþ taklidi yapmak nedir, bilir misin?” Artýk sesi titriyordu, zar zor devam etti: “Sen sevdiðin birinin sesini unutmak nedir, bilir misin?” Mecnun aðlamaya baþladý, erkekliðinden vazgeçmiþçesine aðlýyordu, daha da fenasý Leyla’dan vazgeçmiþçesine… Tüm gururu, sevgisi, aþký yanaklarýndan damla damla döküldü, kendinden geriye et ve kemik yýðýnýndan baþka bir þey býrakmamacasýna aðladý. Tek bir þeyi istiyordu artýk, Leyla’nýn yanýna oturup sarýlmasýný, gözyaþlarýný omuzlarýnda kurutmasýný… Ýstediði oldu, Leyla öyle yaptý, güven dolu ve güven veren bir sakinlikle kalktý, yerdeki masaya çarpmamaktan ziyade Mecnun’u incitmemek istercesine bir pürdikkatle Mecnun’un yanýndaki sandalyeye oturdu, bakýþlarýndaki þefkatle Mecnun’a sarýldý, Mecnun’un baþýný yasladý omzuna. Sonra fýsýldadý: “Gayet, iyi bilirim. Çok iyi bilirim hem de…” Ama Mecnun’un duymak istediði yine bu deðildi. Bilmiyordu çünkü, Leyla hiçbir þeyi bilmiyordu, Mecnun’un az önce söylediklerini duymamýþtý bile. Tam o sýrada Mecnun yine gözyaþlarýyla karýþmýþ ter damlalarý yüzünden süzülürken uyandý, yataðýnda doðruldu, zor nefes alýp veriyordu. Etrafýna bakýndý, hava karanlýktý. Akþam mý, sabaha karþý mý olduðunu bilemedi. Buna önem vermedi de… Artýk onun için ne zaman uyuyup ne zaman uyandýðý önemli deðildi, sadece uyumak önemliydi. Daha fazla uyuyamayacaðýný anlayýnca da yataðýndan kalktý, odasýnýn ýþýðýný yaktý, çalýþma masasýnýn örtüsünün altýna sakladýðý o her zamanki fotoðrafý çýkardý, gözyaþlarýnýn bulanýklaþtýrdýðý fotoðrafa uzun uzun baktý yine… Yýllardýr Leyla’nýn yüzünü unutmamýþtý bu sayede, ah bir de sesini hatýrlayabilseydi… Vazgeçmemeliydi, bu sefer olacaktý belki… Hemen yine uyumalýydý, onu yine görmeli, duymalýydý. Bir hazine gibi sakladýðý fotoðrafý yerine koydu, gözyaþlarýný sildi. Yataðýnýn baþucunda duran uyku ilacýndan bir tane daha aldý, yine baþucunda duran o koca bardak suyla yuttu. Iþýðý kapatýp baþýný yastýðýna koydu ardýndan, gözlerini kapattý, ama uyuyamadý bu sefer, sonra bir uyku ilacý daha yuttu, sonra bir tane daha… Bir süre bomboþ bir kafayla ve bomboþ gözlerle karanlýðý seyretti, odasýnýn karanlýðý ruhunu yansýtýyordu sanki, ruhu iyi kötü her þeyi örten simsiyah bir perde gibi bedeninin üzerine çökmüþtü uzun süredir, uzun süredir yaþamýyordu, yaþýyorsa bile ne kendisi, ne de baþkasý bunun farkýndaydý. Yataðýnda doðrulmuþ öylece otururken bu sefer baþýný yastýðýna koymadý, baþý yastýðýna düþtü ve hemen uykuya daldý. Ýþte yine o hep buluþtuklarý kafede, ayný masada oturuyordu, karþýsýnda yine Leyla vardý. Belki Leyla’nýn fotoðrafýnýn cansýzlýðýný az önce iliklerine kadar hissettiði için bu kez konuþmadý, sadece ona baktý, o rüyanýn güzelliðine daldý. Leyla da yine o ayný bakýþýyla, Mecnun’un baþka hiçbir yüzde bulamadýðý o bakýþla bakýyordu yine. Leyla konuþacak gibi oldu, Mecnun nefesini tuttu, bu kez onun sesini duymayý umuyordu. Sonunda oldu, Leyla, Mecnun’a çok tanýdýk gelen, neredeyse ta kendi sesiyle ve bakýþlarýndaki o ayný þefkatle konuþtu: “Ne sen yerime bir þey koyabilirsin, ne de ben senin yerine bir þey koyabilirim. Birbirimizin rüyasý bile yetmez bize, sadece acý verir, ‘unut beni’ demek saçma, birbirimizi artýk sevmesek bile bunca þeyden sonra unutamayýz birbirimizin varlýðýný. ‘Uyan da bana gel’ de diyemem, birbirimizi gerçekliðimizden kovduk çoktan…” Uyanmak mý? Mecnun uyanmak istemiyordu ki… Sonra, istediði yine oldu. Leyla konuþmaya devam ettikçe Mecnun Leyla’nýn söylediklerini anlamamaya baþlasa da o anlamadýkça Leyla’nýn rüyasýnýn sesi giderek gerçeðe yaklaþtý, ve Mecnun tuttuðu son nefesini verdi, bir daha uyanamadý, bedenini örten perde açýldý, bunca zamandýr döktüðü gözyaþlarý sonunda amacýna ulaþtý, Mecnun’dan geriye huzurlu bir et ve kemik yýðýný kaldý.