Gözümde yine yaþ var bugün. Aðlayacak o kadar çok sebep var ki; hangisine aðladýðýmý bilmeden aðlýyorum öylece. Amacýmdan sapmýþ, çarpýp duruyorum saða sola. Bocalýyorum ha bire. Tam ayaða kalkýyorum düzeltiyorum kendi iþte o an bir çelme daha ve yine yerlerdeyim.
Neye aðlayayým bilmiyorum ki; ayný oyunlara yeniden yeniden geliþime mi yoksa artýk özür dilemeye yüzümün tutamamasýna mý yoksa baþýmý yerden kaldýramayýþýma raðmen gidecek baþka kapý olmadýðýndan yine boynu bükük arada kalýþýma mý?
Þeytan beni çok iyi tanýyor, zayýf noktalarýmý iyi biliyor. Öyle telkinler veriyor ki günaha girmem için, gözümde sevimli hale geliyor yanlýþlar, aklým gidiyor baþýmdan zevkle iþliyorum günahý. Ah iþte sonra aklým geri gelince baþýma ben ahh ediyorum iþime, þeytan ise gülüp duruyor halime “aptall” diyor, “nasýlda kandýn yine”.
Þuan yine yollardayým, az önce çocukluðumda önemi olan eski köprünün yanýndan geçtik. Onu görünce sevinçle baðýrýrdýk “eski köprüye geldik eski köprüye geldik.”diye. Aradan yýllar geçti, barajlar yapýldý sular tutuldu. Eski köprü neredeyse sularýn içinde kayboldu. O sulara gömülürken, benim çocukluðumda ki masumiyetim, saflýðýmda günah denizine battý. Meðer nede benzemiþiz birbirimize, hüzünle bakýþýp geçtik sessizce o bana ben ona, yýllar bizi nede deðiþtirdi dercesine.
Bir dertte eski köprü ekleyip derdime yeniden dönüyorum kederime. Bu hüzün gider mi acaba içimden, piþmanlýklar veda eder mi bir daha geri gelmemek üzere. Peki ya þeytan, yakamý býrakýr mý? Ýþinden istifa eder mi?
Korkuyorum kendimden yine yine yine yenilirsem ya. Karardýkça kararýyor içim, çöktükçe çöküyor içime umutsuzluk. Saymaya kalksam eðer Rabbimin bana ikramlarýný elbette ki bitiremem, buna karþýlýk saymaya kalksam yine isyanlarýmý onu da bitiremem. Ýþte böyle nankörüm ben. “kendi düþen aðlamaz derler” ama caným yanýyor aðlýyorum.
Yolculuk devam ediyor, çeþit çeþit manzaralara þahit oluyorum. Mevsimlerde benim gibi dengesini yitirmiþ bu sene, aylardan þubat ama erikler çiçek açmýþ. Önce yüzüm gülüyor onlarý görünce sonra kalbim kýpýrdamaya baþlýyor o da gülüyor. Diyorum ki; “ benim kalbimde de çiçekler açsa, bahar gelse yeniden, kalbimdeki karanlýklar yerini aydýnlýða ve çimenlere býraksa.
Eski köprünün aksine aðaçlar müjde veriyor bana, sanki teselli oluyor yarama. “ umudunu yitirme, Rabbimden sakýn yüz çevirme, O seni asla býrakmaz” dercesine gülümsüyorlar yüzüme.
Þimdi içimde iki ses baðrýþýp duruyor. Biri; “ halin harap, günahý iþle iþle özür dile bune yüzsüzlük” diyor. Diðeri; “ Rabbinden vazgeçme O affedici”.
Anlaþýlan o ki; þeytan benden vazgeçmeyecek. Ama sana inat ey þeytan bende Rabbimden.
“ Allah’ým ne olur yanlýþlar yapýp, ben Sen’i çýkarýp kalbimden meyletsem de þeytana, Sen sakýn çýkma kalbimden.Býrakma asla beni ne bana nede ona."