Ýçim gibi bu þehir, içim gibi yine. Yalnýz, sensiz ve sessiz. Ýçine kapanýk bu þehir bu gün, benim gibi. Daha kaç kez söyleyeceðim pazarlarý sevmediðimi, daha kaç kez bu þehir ve ben iki dertli; dayanýp sýr sýrta yokluðuna aðlayacaðýz Pazar ayinlerinde?
Her Pazar yüzüme bir tokat gibi çarpýyor yokluðunun acýsý, yüzümde beþ parmak izi deðil, beþ acý izi çýkýyor. Biri uzaklýðýmýz, diðeri özlem, bir diðeri ellerimin ellerini tutamayýþý, bir baþkasý gözlerimin gözlerinde kaybolmak yerine boþlukta kaybolmasý ve en büyüðü dokunamayýþým sana. Yüzüne el sürememek, saçlarýna dokunamamak, hissedememek seni, sadece hayallerde görmek ve buruk gülümsemek.
Saysam bitmez bendeki kederin sebepleri, bir tek sensizlik tüm kederimin sebebi. Yanýmda oluversen hani, dönüp bakýversem yüzüne, gözlerini görsem mesela biter mi o zaman dertlerim? Biter yar, biter sevgili. Sensin benim tek sýkýntým, sensizlik benim tek sýkýntým.
Ben pazarlarýn küskünüyüm, çýkarýyorum günlerimden pazarý. Haftada kaç gün var diyenlere altý diyorum. Saymýyorum artýk onu, sýrf acýmadan beni uçurum kenarlarýna getirdi diye, gözlerimi resimlerinde kilitledi diye bende þimdi onu kilitliyorum olmayanlar sandýðýma.
Yok artýk Pazar ayinleri, sildim attým bak sensiz günlerimin elebaþýný. Yok… Yok… Çözüm böyle bulunmuyor deðil mi, silip atarak gerçekler saklanmýyor deðil mi? Öyleyse gel sevgili. Gel artýk benim silemediðim hasretini sil kalbimden. Benim silemediðim sözlerimi sil ellerinle. Þefkatle dokun yüzüme, sevgiyle bak yüzüme. Gel sevgili, hadi, gelsene…
sevmiyorum… sevmiyorum… sevmiyorum sensiz ne pazarlarý ne baþka zamanlarý…