Hastaneler beni hep baþka bir türlü etkiler; açýlý yüzler, saða sola koþuþturmalar ve keskin bir ilaç kokusu. Hastane deyince benim ilk aklýma gelen bunlar. Tüm hastanelerin ortak manzarasýdýr bunlar.
Bu gün kendimi rahatsýz hissetmiþ hastaneye gitmiþtim. Dedim ya hastanelerle aram hiç iyi olmamýþtýr.
Hastanenin giriþi her zaman ki gibi yine kalabalýktý. Hemen her yaþ ve meslekten insan her adým atýþýþýnýzda karþýnýza çýkýyorlar. Yüzlerde binlerce belli belirsiz ifade sarmallarý. Bazýsý içeri giriyor kimi hastaneden dýþarý çýkýyor. Yaþlý bir adam daha genç birine omuz vermiþ. Bu durum biraz þaþýrtýcý geliyor ama genç adamýn ayaðýndaki alçý durumu bana anlatmaya yetipte artýyor bile.
Aðýr adýmlarla iki yaný çiçeklerle çevrilmiþ taþ bir kaldýrýmdan geçip giriþ merdivenine ulaþmak için yürüyorum. Adýmlarým ileri doðru ama içimde tarifi imkânsýz bir duygu beni ilerlemekten alýkoymaya çabalamakta sanki. Daha ileri gitme yolda geri dön diyor bir ses. Aldýrmadan giriþe doðru yürüyorum. Taþ basamaklarý isteksiz olsa da çýkýyorum. Ben yukarý doðru hamle yaparken, saðýmdan ve solumdan inen insanlarý görüyorum.
Merdivenleri çýkýyor, çamlý giriþ kapýsýndan içeri adýmýmý atýyorum. Kaydýmý yaptýrýp yine merdivenler çýkýyor, koridorlar geçiyorum. Her kapýnýn önü insan dolu yine…
Son koridoru dönüyorum, bilinçli yâda istemeyerek kafamý kalabalýk koridorlardan birine çeviriyorum. Odalarýn önündeki banklarý bilirsiniz; sýranýn size gelmesini beklerken yorgun bedeninizi bir parça dinlensin diye býraktýðýnýz banklardan söz ediyorum. Gözüm o banklarda birine takýlýyor.; uzun siyah saclarý yine siyah bir toka ile baðlý. Sýrtýnda siyah ve topuklarýna kadar uzayan bir mantosu var. Mantonun düðmeleri de siyah.
Kendinden daha yaþlý iki bayanýn arasýnda oturuyor. Yaþlý bayanlar konuþtukça hiç lafa karýþmamasýna karþýn, arada sýrada bir birine bazen ötekine dönüp onaylarcasýna baþýný sallýyor. Kimi kez konuþulanlarý mimikleri ile ya onaylýyor ya da onaylamýyor.
Onu yeni görmeme karþýn, yýllardýr tanýyor gibiyim. Sanki beynimin satýr aralarýnda yer tutmuþ bir tanýdýk. Evet, tanýyorum onu ama nereden ve nasýl.
Derken kadýnýn yanýna genç bir erkek yaklaþýyor. Elinde tahlil kâðýtlarý olduðu belli olan evraklar var bu genç adamýn. Adamý da tanýyor olabilirmiyim diye dikkatli bakýyorum. Bu benim. Ama bu imkânsýz diyorum kendi kendime hem burada hem orada nasýl olabilirim. Kadýný daha yeni görmüþtüm. Adam, yani ben elimdeki kâðýtlarý kadýna doðru üzgün ve yýký bir þekilde uzatýyor. Tahlil sonuçlarýný ona anlatýyorum. Yüzümdeki ifadeden sonuçlarýn pekte iç açýcý olmadýðý hissine kapýlýyorum. Dizlerimin baðý kesiliyor birden; ayaklarýmýn altýnda zemin ikiye ayrýlýp içine düþüyorum sanki. Bir girdaba düþerken tüm hayatým gözlerimin önünden akýp geçiyor; hastane giriþindeyim, içeri adý atýp atmamak arasýndaki tereddüt anýndayým. Kaydýmý yaptýrýyorum, koridorlar geçiyor, merdivenler çýkýyorum. Hastane yeni temizlenmiþ her yan deterjan kokuyor. Benim deterjan’ a alerjim olduðu geliyor aklýma… Gözümü bir hastane odasýnda açýyorum. Baþýmda uzun siyah saçlý, kara saç tokalý bir bayan bana bakýyor. Elimi uzatýyorum tutsun diye ama o tutmuyor ellerimden. Bir boþluða düþüyor bedenim, yer yarýlýyor ayaklarýmýn altýndan. Düþerken bir soru takýlýyor aklýma, siyahlý kadýn sen kimsin?