Oysa ne onlar yanlýþ bir yerdedir, nede siz. Her kes bulunmak istediði yerdedir. O halde bu tedirginlik neden? Neden dünya üstünüze üstünüze gelmektedir. Kafanýzdan aþaðý soðuk terler boþalmaya, kulaklarýnýz çýnlamaya, kanýnýz damarlarýnýzda daha hýzlý akmaya baþlamýþtýr. Tanýdýðýný sandýðýnýz kimse kendi deðildir. Hepsi maske takmýþ birer baþka kiþilik olmuþlar. Sizin tanýdýklarýnýz sizi tanýmaz. Sizi tanýdýðýný sandýðýnýz hiç kimse o eski insanlar deðildir artýk. En kötü yalnýzlýk kalabalýklar içinde yalnýz kalmaktýr. Ayaklarýnýz geri geri gider burada bu insanlarýn arasýnda ne iþim var dersiniz. Elleriniz terler, diliniz damaðýnýz kurur, gözleriniz kýrpýþýr. Bir sürür insan arasýnda yalnýzsýnýzdýr. Kaçmak istersiniz. Geri dönüp olanca gücünüzle kaçmak... Aklýnýza en olmaz þeyler düþer. Kendinizi mahþer gününde sayarsýnýz. Dünyanýn sonu atacaðýnýz adýma baðlýdýr sanki. Bir adým atýp kalabalýða karýþýrsanýz dünya kurtulacak. Geri dönüp kaçarsanýz kýyamet kopacaktýr.

Ýþte son günlerde hep ayný rüyayý görüyordu. Kalabalýk bir ortamda herkesi tanýdýðý bir ortamda, herkesin yabancý olduðu bir yer. Neler oluyor bana neden hep ayný olaylarý defalarca yaþýyor gibiyim diye düþündü. Yorgun bir akþamdan sonra dört gözle beklediði an geldi. Bir duþ ve yatak... Kafasýný yastýða kor komaz derin bir uykuya daldý. Her yan tam bir sessizlik içinde, eþit aralýklarla vuran saat tiktaklarýný saymazsanýz çýt yok. Yine yollarda gördü kendini rüyasýnda. Bu kez büyük ve bahçeli bir ev önünde buldu kendini bakýmlý bir bahçe. Büyük ve metal bir kapýdan içeri girdi. Ayaklarý eþit döþenmiþ taþlar üzerine kendiliðinden bastý. Adým adým aldý büyük binanýn giriþ kapýsýna kadar götürdü. Ýçerden sesler geliyordu. Garip bir müzik, yine ayný gariplikte sözler kulaklarý dolduruyordu. Birden kapý açýldý ve içerisini gördü. Yine kalabalýk yine gürültü ama bu kez insanlarýn suratlarýnda bir maske var... Hepsi farklý bir yüz ifadesi taþýyan maskeli insanlar. Farkýnda olmadan ilerliyor kalabalýðýn ortasýna doðru. Kalabalýktan biri indiriyor maskesini, ardýndan diðeri ve hepsi indiriyor maskelerini. Hayretle açýlýyor gözleri hepsi kendine benziyor. Tüm kalabalýk kendisi... Korkma diyorlar biz seniz, sende biz. Müzik hýzlanýyor birden, kaçmak istiyor ama kaçamýyor. Kan ter içinde fýrlýyor yataktan. Rüyayý, rüyalarýný düþünüyor. Anlýyor ki yüzlerdeki maske deðiþse de herkes ayný Rahatça giriyor kalabalýklara artýk. Herkeste kendinden parçalar olduðunu biliyor... Korkmuyor artýk.