Yalnýzlýðý gece sanýrdým ben sevgili
Sadece yýldýzlarla konuþur yüreðim
Ýnceldiði yerden göçer üzerime hazan.
En çok sonbahara yakýþýr varlýðým,
Ve her sonbahar ölüme, yaþama saçmalýðýný anlatýr düþlerim.

Karanlýk bir günün ardýndan, gözlerinin renginde gecelerim. Bu gece de üþüyen ellerimden kaçýyor hayalin. Hakkým yok mu nefesinde ýsýnmaya. Dost sohbetlerinde seni anmaya korkuyor dilim, aðlýyorum. Yokluðunda; boðuluyorum hüzünlerde sevgili. Ellerimi býrakmasýn hayalin. Þiir yollarýnýn sonunda kapým açýk gir içeri.

     Hayallerimizde ayak basýp yerleþtiðimiz coðrafyalara yayýldý bak sevdamýz. Silinmez izler býraktý yokluðun oysa nefes aldýðýn her yeri yurdum bellemiþtim. Zalimsin iþte, hani nerde nefesin. Çabuk ol hadi; gel, yüreðime kök salan özlemle boy veren dallarýmý budadý ümitlerim. Sevdalý ayaklanmalardaki yüreðim karanlýk himayelere girecek, hazin sonuma yetiþ.

Her þey deðiþiyor zamanla biliyorum. Bazen istesek de deðiþmiyor hiç bir þey. Hiç bir zevkim, tek bir alýþkanlýðým bile deðiþmedi sevgili. Yine dinliyorum þarkýlarýmýzý. Yine nefes alýyorum iþte. Yaþamak denirse buna yaþýyorum.

Hayalinle arýndýrýyorum kusursuz dizelerimi. Lirik bir gece tutuyor ellerimden, sevdam aþikar. Senin bilmediðin yeni þarkýlar dinliyorum. Eskiden olduðu gibi mizah yazmak istiyor kalemim. Ancak yüreðimdeki sevda göçünün her þeyi alt üst ettiði malum. Kendimce anlatýyorum hüzünlerimi iþte. Sen müstakil düþ evimizde gülümse, ben duymasam da mutlu günaydýnlar olsun dilinde.

Yeni bir soluk yerleþti nefesime. Her solukta içim üþüyor sevgili. Bir þiirin umudu ellerimi ýsýtýr þimdilerde. Sözlerimi topladým ýþýklý gözlerinden. Yaðmurun bereketini giyindim. Þiddetli saðanaklarýn altýnda sýnýrsýz sevgimden kopardým adýnýn harflerini. Ýçim acýdý. Ufkum daralýrken zehroldu günüm. Kapýmý karanlýklar araladý. Hadi kurtarsana beni ey yar! Seslensene karanlýklardan, ömrüne anlam veren adýmý. Neyin nesi bu sessizlik. Tanrýnýn bahþettiði hayatýmý ilelebet karartmak niye? Söyle bana.

Zifir karanlýklarýn emrinde þimdi yüreðim ve ben bu zemheriye senin adýný verdim sevgili. Sana sarýlmadýðýmca sarýldým ona. Boþluðunda yankýladým isimlerini, sýrf bana geri dönsün diye… Kirpiðinde çýrpýnan ölümü öldürdüm.

Birbirinden kopuk, anlamsýz, rast gele cümlelerim örgütlenemedi seni anlatmak için. Gecelerden kalma ýþýltýlý anlamlar kovuldu þiirlerimden. Sevda dünün þehri yüreðimde. Peki ya sen?… Hayat damarlarýmý referans alan her nefesin, dua oluyor mu hala dudaklarýna.

     Zaman kendi yolunda yürüyor, yarýn uzak mý bilmiyorum. Geniþ soluklar aldýran dünyanýn ikamesiyken gözlerin; acýttý bu sevda beni. Uykularýmýn bölündüðü, en uzun geceler misafirim yokluðunda. Bir sarhoþun naralarý gibi haykýrmak geliyor içimden sevgili. Haykýrmamak için, çýldýrmamak için; elden çýkmýþ geçmiþi bugünle baðýþladým, ömrüme ekledim yeniden kýzma bana.

Hep savaþtýðým hayatla uzlaþtým. Kýlavuzum yalnýzlýk, mutluluðum piþmanlýk oldu. Alnýmdaki tek çizgide hayallerimden baþka gerçeðim olmadý. Gözlerin gitmiþken gözlerimin hizasýndan, doðru bildiklerimi ters yüz ettim. Beni bekleyen ölümlere sýrtýmý dönüp, beklemeyen bir yaþama gittim.

“Kapýna uzak duvar diplerinde bekledim seni.
Gelmedikçe çoðaldýn içimde.
Üstüm baþým hatýra,
Baðýþla beni…
Anlatamadým…
Bir harf bile etmedi yalnýzlýðým.”

13/09/2007

Ayþegül TEZCAN