Ölüm ve yaþam arasýndaki gelgitlere kapýlýyorum yokluðunu þiddetle duyumsadýðýmda… Adýmlarýnýn ardýnda toza topraða karýþýrken düþlerim, harflerinin güzelliði geçiyor içimden… Þimdi neredesin… Ne yapmaktasýn… Hangi mürekkebin sessizliðinde susmaktasýn… Bilmiyorum…

     Öyle günler ve zamanlar oluyor ki; öz varlýðýmdan, titreyen ellerimden, suskun düþlerimden, sessiz harflerimden süzülüp kirpiklerimden aktýðýný, yanaklarýmdan ansýzýn özlemle dudaklarýma ulaþtýðýný hissediyorum.

     Gecenin ýssýzlýðý iliþiyor düþlerimin tedirginliðine. Boyuna söylenerek giriyorsun rüyalarýmýn kýrýk kapýlarýndan. Ellerinde solgun papatyalar, yarý aðlamaklý bir kadýn ardýnda… Uykunun o en aðýr noktasýnda hoþ karþýlýyorum yine de seni.

Deniz fenerleri ýþýldayýp duruyor. Dalgalar seviþiyor sahille… Ve ben çýplak ayakla yürüyorum, bakýþlarýn kuruluyor ýslanan tenimi. Sahil boyunca zehir kýrmýzýsý güller açýyor dokunduðum her yerde… Yokluðunla budadýkça filizlenen dallarýmý, sevdana büyüyorum inadýna.

     Siyah saçlarýmý uzatmýþým mehtaba, kýrmýzý dudaklarýmla susmuþum sevdiðimi. Senden baþka her þeyi unutmuþum, bildiðin gibi deðil… Ýçin için yanýyor ellerinde þiirler ve biz eski bir kente gömüyoruz düþlerimizi. Kalbine giden her damarda ben týkanýyorum, yoðun bakýma alýnan þarkýlarýmýzýn her sözü yalanmýþ meðer.

     Durgun ve düþünceli halinle, gönlün her güzele parçalanmýþ. Yüreðin baþlayýp bitmemiþ sevdalarýn iþgalinde… Olacak þey deðil ama olmuþ iþte… Kim bilir kaç zamandýr ay doðmuyor gecelerine. Gümüþ yýldýzlarý ipek bir örtü gibi örtüyorsun düþlerine. Ben ise sýrf sana yakýn olmak için ipek kaðýtlara gül yapraklarý ile mektuplar yazýyorum gecelerce. Bir anda dökülüp saçýlýyor en yaralý öykülerim.

Kýrýk cümlelerimle bileklerimi kesip sana intihar ediyorum her cümlede. Hayaller ve yýkýlýþlar arasýnda ölüyorum. Ýçli besteler akýyor damarlarýmdan. Yaþanmamýþ her þarkýda beni hatýrlaman için bir ömür buradayým. En gizli sevdamý akýtýyorum mýsralarýna… Anlýyorum ki bir ömür, bir “an” kadar kýsa bazen…

Kimbilir kaç kez gördüm bu rüyayý…
Uzak bir deniz özlemi çekiyor kimbilir kaç kez kalbim…
Ve özlemini çektiðim her sahil, karanlýk yangýnlarla yakýlýyor.
Denizin mavisini bile göremiyor güz’üm…
Her mevsim bir sonbahar rüyasý yaþýyorum velhasýl…
Korkuyorum isyan isyan büyüyen gecelerden…
Yüreðim onulmaz bir düþ.
Ve sen sevdiðim… Sakýn gelme…
Ýstemiyorum…
Yakýn olma bana hiç…
Gözlerine bakýp da sevdiðini haykýramamak
Eski bir kente gömmek eli kolu baðlý düþlerimizi
Mürekkep sessizliðince susmak gözlerinin kafiyelerinde
Ve bir þiþe gözyaþýnda boðulmak… En acýsý ölümlerin…
Sakýn gelme…

Mayýs 2008

Ayþegül TEZCAN