“Avuçlarýmda yitik bir sevda;
Her gece sana geliyorum,
Uykusuz her hece sana…”

Gözlerinden deniz görünüyordu ve ben gözlerinin sahilinde çýplak ayakla yürüyordum. Dalgalar sahili yalýyordu usul usul… Kýrmýzý topuklarýma takýlýyordu gözlerin. Sevdanýn derininde onulmaz bir düþtü yüreðim. Ecelin oluyordum her gece yeþil tepelere serdiðim düþ bahçelerinde…

Biliyordun asi rüzgar…

“Tüm sualler yanar geceler düþlere kanatlanýnca…”

     Ve sen sevgilim masallar anlatýp kandýrýrdýn hüzünlerimi, kaçan uykuma þükrederdim o vakit. Varlýðýnýn yoksulu bir fakir sofrada umudu beslerdik gözyaþlarýmýzla. Yufka yüreðini deðiþmezdim dünyalara, kirpiðinin kývrýmýndaki bir damlaya canýmý teslim ederdim. Kuruyan gözpýnarlarýn ýslak dudaklarýmýn nemi ile þifa bulsun diye dualar ederdim. Avuçlarýndaki gül yapraklarýyla kanatlandýrýrdýn kelebek yüreðimi, güzüme inat... Sana sadýk rüyalarýmda bile sabrý anlatýrdýn, o sabýr ki her sabah gözlerimin þu yalan dünyaya doðmasý gibi…

“Gecenin yanaklarýndan süzülürken þafak,
Yýldýzsýz, karanlýk da olsa gök kubbe
Gül yordamýyla bulurduk nefeslerimizi…”

     Gözlerimdeki hayatla birleþince yarým cümlelik sevdalar yitirirdi anlamýný. Sen benimle tamdýn sevgilim. Bilirdik eninde sonunda kaybolurdu düþler… Bitimsiz özlemlerle kurduðumuz her düþün ardýndan hüzünler devrilse de üzerimize, biz gerçektik…

     Ay yüzüme bak gözlerindeki hayatla… Geldiðin yollarýn tozu topraðý dururken öpmeliyim avuç içlerini… Hadi uzan varlýðýnýn mutluluðu ile çöz saçlarýmý. Eteðime topladýðým çiçekleri iliþtir. “Ellerin” diyorum, ellerin yurt edinmeli saçlarýmýn her telini. Yanýþýn her an artsa da dayan, gücün yetmese de vazgeçme bu sevdadan.

“Þimdi acýlarý býrak baþucuma…
Gözyaþlarýma uzan…”

Ýtiraz yok asi rüzgar…

Kirpiklerinin gölgesinde bir sergi açmaný istiyorum, kimsenin uðramadýðý bir sonbahar günü… Üzerime çöken hasretlerin arasýnda çok sevdiðim gülleri resmetmelisin. Her tablodan okumalýyým sevda romanýmý. Ýçlerinden biri bana yakýn gelmeli. Hani o gözlerimde bir dolu hüzün olan…

“Renkler yanar hüznümde, sen siyahý giydir yine bana…
Takvimlerin boþ yapraklarýnda dururken zaman
Küçücük yüreðimle ölümsüzlüðü sunuyorum bak sana”

Bilirim yakýþtýrmazsýn beyaz tenime bu zemheri matem rengini… Dudaklarýma deðen her renk yandýkça baþka çaren kalmaz sevgili. Gün uzar kavuþmayý bekledikçe, gün büyür gözlerimizde, geç gelir gece. Gece siyah…

Yýrtýlýr karanlýk, ateþli bakýþlarýný gördüðümde. Yokluðuna uzattýðým saçlarýmda baþlarken vefakar geceler, avuçlarýmdaki þarabi seviþlere býrak kendini. Sonra gamlý saçlarýmýn her teline asalým düþlerimizi. Nefesine nefesimi al yakalým geceyi sönse de bir bir yýldýzlar. Unutulmuþ bir yalnýzlýðýn içinde olsam da yüreðimin kuytularýna uzan… Özlemlerime yenilerini eklemeden uzan ki göðüs kafesimde yankýlanan yürek atýþlarýmýn senli bestelerini dinlemek nasibin olsun.

Yüreðindeki azimli sevda ile kanasan da aç gönlünü bana özlenen sevgili. Bakma gözlerimdeki yaþlara, sevince açar gamzelerim, hem aðlamak yakýþmaz ki bana.

Haydi söyle sükut ile…

Sorularýmýn cevabý var mýdýr asi rüzgar…

“Bedeli çoktan ödenmiþ bir sevdayý, neden kanatýr zaman…”

Ayþegül TEZCAN