“Bedenime kefen biçti ellerin de
Ben yine de kýyamadým.
Dokunuþlarýna öldüm sevgili.
Kýrpma gözünü sen de acýma bana
Sevdalarýn pýnarýna kandýrma yüreðimi
Ve sorma bana sevda hayatýn neresinde diye
O dayanýlmaz arzunun haþmetiyle,
Sevdanýn en koyu demi gözlerinde sevgili…”


     Gözlerimi terk eden güneþe inat güne býraktým kendimi. Birkaç yudum aldým içine düþtüðüm unutuluþtan. Her yudumda içinden daha bir çýkardýn beni. Ve ben karþýna hiç çýkmamýþ bir insandan farksýzým belki. Belki kocaman bir boþluk sendeki yerim. Ne bileyim, yüreðindeki beni hissetmiyorum artýk. Taþ bastýðým yüreðim, acýyor her nefeste… Gönlümdeki ateþi, içimdeki derdin kör býçaklarýný dile getirmem mümkün deðil.

     Sözlerime bakma sen sevgili, dile gelen yüreðime bak þimdi…

     Düz ve eðik ama hep sevdalý harflerle kaðýtlara döktüm kirpiklerini. Yazmakla bitiremedim bitiremeyeceðim de. Bir adým ötemizde olsa da uçurumlar, istiyorum ki umutsuz bitmesin bu satýrlar. Çok aðýr olsa da gece karanlýklarý, solgun perdelerin arkasýndan izleme hayatý yar. Kanlý gözyaþlarýný deli çýlgýnlýðýna ver. Hadi gel, gel ki gecelere gündüzleri ekelim. Gel ki sevdalý sözlerin cümlesi kalsýn ayaða, gül tohumlu kelimeler ekelim yarýnlara. Yýllarýn öcünü alalým, gel. Usul usul arkama dolan, sana yazýlan her satýrý güzelleþtirelim. Mýsra mýsra sana akan sevdamý dinle yar.

     Kalbinde yarasý kanayan bu sevda fakirinin, kendi gözyaþlarýnda boðulmasýna izin verme. Haber vermeden gel, sözlerim bitmeden, gözlerim sönmeden gecelerde… Açýk denizlerde dört yaný hasretle kaplý ýssýz bir ada olmadan gel… Gel ki yetim bir ceylan olup gözlerimle vurayým seni.

     Gel yar… Vakit akþamüstü. Kavuþmaya çeyrek var, kýsa bir zaman dilimi bu. Özlemli baþýný daya kapýma. Sevdalý sözlerinle sýva düþ evimizin yýldýzlý duvarlarýný. Karalarken adýmý beyaz sayfalara dudaklarýndaki çiçekli gülümseyiþle tut ellerimden. Her gece gökyüzünde buluþmak varken aðlamak niye… Hadi bir yýldýz tut semalardan, bir tane daha. En ýþýltýlý yýldýzlardan taç yap gece mateminde uzayan saçlarýma… Yap ki aydýnlansýn gelecek günler, zerre kadar karanlýk olmasýn. Saçlarýma ör düþlerini. Bahar çiçekleriyle bezenmiþ sevdaný giydir tenime. Alev alev yansýn mýsralarýn þiirlerinde, ezberlet dudaklarýma sevdayý, sönme. Sevda kýlýðýnda gelen zehir hüzünlerini unut daraðacýnda. Sabrýn çiçeklerini býrakýrken ellerine, toprak olmak için acele etmeyelim sevgili. Yaþat bestesi sevda olan yüreðimi. Babalý doðsun analý büyüsün düþlerimdeki kýz çocuðu… Mavi bilyelerin içindeki tükenmemiþ hayatý yaþamak nasibim olsun.

     Tut kolumdan çevir, “gitmek için gelmedim” de… Caným acýsýn býrak. Býrak aðlaþalým… Kaybolmuþluklarýn içine batýp gitsen de günahýmdan temizle kendini. Yüreðini kanatan dikenlerin hesabýný sorma gül’den. Teslim ol kanamalý acýtan gecelere… Yaþlý gözlerin okþarken saçlarýmý, gülümse… Can evinden vur elemini. Yüreðime su serp hadi.

     Dertlerin artsa da kapýnýn önünden geçse de yalnýzlýðýn, aldýrmasýn yüreðin. Kirpiklerinin ucundaki son bakýþýnla bakma sakýn bana. Sevdanýn en koyu demini doldur gözlerine. Tebessümün çýrpýnan kanatlarýný tak dudaklarýna. Yudum yudum týrman sarýp sarmalayan muhabbet yokuþunu. Her yolu dene yerden göðe kadar yüreðimizin hakký olan sevdamýz için.

Ve sorma bana sevda hayatýn neresinde diye
O dayanýlmaz arzunun haþmetiyle,
Sevdanýn en koyu demi gözlerinde sevgili…

07/09/2007

Ayþegül TEZCAN