herkesin dilinde,
dünya söylüyor,
sevdanýn kucaðýnýn
bu gezegende bir yerde olduðunu,
belki güllerle donanmýþ bir bahçede,
belki kokusu sarhoþ eden
hanýmelinin uzandýðý bir köþede gizleniyordur,
ya da perdeleri sýký sýkýya örtülmüþ
ruhun ýþýmýþ pencerelerinden birinden
bizi gözlüyordur kýskanç gözlerle.
yalnýz þunu bilmeni isterim senden,
sevdamý kucaklar gibi aðaca sarýlmýþ
o hanýmelini de severim,
beni baygýn kokusuyla sabahlarý uyandýran
gül goncalarýný da,
ama birini seçin deseler
ille de güller derim,
nedenini hiç sorma,
çünkü ne sen bunu gurur meselesi yapabilirsin
ne de ben o kadar sâf olabilirim kollarým baðlý bu
köþemde,
tek korkum, gülün o dikenlerinin
yüreðine deðer deðmez
sende açacaðý o yaranýn
kapanmasý için geçecek zamanýn
biraz uzayacaðý korkusudurki
deli divane ediyor beni
ve bu büyük sevdaya merhem olacak goncalarý
bize geri vermeyecekse eðer zaman
çýkamam sabahlara,
yarýnlara,
ölürüm inan.

açar elbet o gonca, açacaktýr,
ya bir þakayýk olacaktýr kendiliðinden,
ya da pembe bir gül,
sevdamýzýn kollarýnda açacaktýr bir gün,
günlerden de pembe bir perþembe olacaktýr.