Neden doðar ki insan ? Ölmek için mi ?
   Peki neden bizi ölüme bir sene daha yaklaþtýran günü kutlama ihtiyacý hissederiz ?
   Yoksa her insan içten içe ölümü mü arzuluyor ?
   Ölmek istiyor muyuz gerçekten ? Ýstiyoruz elbette. Ýstemeseydik doðmazdýk zaten. Ýsteyerek mi doðduk bilmiyorum ama isteyerek öleceðiz ve bizi ölüme yaklaþtýran her günü özlemle kucaklýyoruz. Bir seneyi geride býraktýðýmýz o “özel” günü ise ayrý bir kutlamaya layýk görüyoruz.
   Ne zaman öleceðimizi bilmiyoruz ama ne zaman doðduðumuzu biliyoruz. Belki de bu yüzden ölüme olan tüm özlemimizi doðum günümüzle gideriyoruz.
   Doðduðumuz günün yerine öleceðimiz günü bilseydik ne hissederdik acaba ? Ölüme bizi yaklaþtýran her seneyi - doðum günümüzü kutlar gibi – kutlar mýydýk ?
   Doðmak veya ölmek fark etmiyor aslýnda. Her ölüm yeni bir doðuma gebe kendi içinde. Her doðum da yeni ölümlere.
   Evet bir kez doðuyor insan ama sayýsýz kez ölüyor o küçücük bedeni içinde.
   Bilsek de bilmesek de doðarken ölüyoruz.
   Her þeye raðmen doðum günün kutlu olsun.