Fotoðraflar sahte olurlar hep. resim çektiren insanlar en güzel gülüþlerini takýnýrlar ve kendilerini en güzel olduklarý açýdan gösterirler.
   Kokunu duyamam resminden ya da nefes alýþýnda ki o ritmi hissedemem. Sadece Bakarým. Sende bana bakarsýn bir "hiç"liðe bakar gibi. Ya da her þeye bakar gibi bakarsýn ama bana baktýðýn gibi bakmazsýn fotoðrafýnda. Bakmazsýn , bakamazsýn ya da bakmak istemezsin bilemem ama beni göremediðini bilirim ve gözetlerim seni resminde.
   Fotoðraflar sahte olurlar hep. Her fotoðrafýnda güler insan , hiç býkmamacasýna. Bazen MonaLisa gibi gizemli , bazen çocuklar gibi saf , bazen istediðini elde etmiþ bir insan gibi içten... her zaman gülersin. En sevdiðini kaybetmiþ olsan da , istediðini elde edememiþ olsan da , isteyecek bir þeyin kalmamýþ olsa da gülersin.
   Resmine bakarak kilo almýþsýn ya da daha bi güzelleþmiþsin diyebiliyorum ama resmine bakarken gözlerini okuyamýyorum. O gözler kimin için , nereye bakýyor bilmiyorum. Orada bana ait bir þeyler var mý bilmiyorum ?
   Tenine dokunmak istiyorum. Elimi fotoðraf kâðýdýnda ki sen'in üzerinde gezdiriyorum. Hep o kâðýtsý tat geliyor tenime. Senin tadýn senin kokun yok o kâðýtta. Bazen o kâðýtsý tat o kadar býktýrýyor ki beni ; tüm yaþama isteðimi , kalbimi , hislerimi , düþüncelerimi ve sen'i koparýp alýyor sanki benden.
   Seni seviyormuyum bilmiyorum ama fotoðrafýný sevmiyorum. Sevemedim. Ve sevmeyeceðim.