Bir telaþ vardý sokaklarda. En çok da üniversiteye yakýn bu "yurt sokaðý"nda. Kimisi akþam yemeðinden dönüyor, kimisi de akþam namazýna yetiþmeye çalýþýyordu. Yer-gök araba sesi ile inliyordu. Lâkin köþede ýssýzmýþ gibi duran ONKOLOJÝ Servisi'nde iþler sessiz-sedâsýz ilerliyordu, gecenin densizliðine inat!

Servis'ten çýkan iki stajyer doktor aralarýnda bir vakayý tartýþýyorlardý. Bugün ayný zamanda mevlid kandiliydi. Mevlid neydi, kandil mum mu demekti?!

Temel bilgilerden yoksun yetiþmiþti bu sýký dostlardan birisi. Diðeri, hayatýn anlamýný kavramýþ ve temel dini bilgileri, Anadolu insanýna has heyecanýyla öðrenmiþti zamanýnda. Þimdi sýra baþkalarýndaydý. Bu konularýn cahili olan dostuna kýsa bir açýklama yaptýktan sonra onun da kandilini kutlayýp bir teklifte bulundu. Teklifi kabul gördü. Hýzla hareket etmeye baþladýlar. Metroya binmey niyetlendilerse de saat aleyhlerine iþliyordu. Vazgeçtiler. Uzun uzadýya düþünmeden "taksi!" dedi bilgili olaný..."Kocatepe" dedi taksiciye. Arabanýn teybinde güzel bir ilahi vardý. Ýçinden, "Tevafuk!" diye geçirdi bizimkisi.

Arabayla yaklaþýk sekiz dakikada Kocatepe'de oldular. Daha ezana biraz vardý. Oyalandýlar biraz. Ordan burdan konuþtular. Sonra bilgili olaný "Annemleri aramam lazým dedi!" Diðeri hiç annesini aramamýþtý böyle bir sebepten dolayý. Þaþýrdý. Þaþkýnlýðýna karýþan çocuk sesleri ile uzaklara gitti. Çocukken bir iki kere camiye gitmiþti. Bir keresinde camide yaramazlýk yapýyorlardý. Sakallý bi dede onlarý kötü dövmüþtü. O gün bugündür cami onun için yüzünde ve sýrtýnda aðrý meydana getiriyordu:) Acý acý gülümsedi.

Kocatepe'ye hiç gelmemiþti. Yaklaþýk beþ senedir Ankara'da olmasýna raðmen bu mekâna nedense hiç iþi düþmemiþti. O bunlarý düþünürken, bir delikanlý gül uzattý ona. "Abi buyrunuz. Bugün Efendimiz'in doðum günü" deyiverdi. Doktor eline aldýðý güle neden sonra teþekkür edebildi. Biraz þaþkýn biraz utangaç sordu: "Pardon dostum, EFENDÝNÝZ KÝM?" Þimdi hayret etme sýrasý çocuktaydý. "Peygamber Efendimiz Muhammed Mustafa'dýr" dedi. "Sallallahü aleyhi ve sellem" diye fýsýldayarak. Ve uzaklaþtý.

Ezan okunuyordu. Ýhtiþamlý bir ezandý. Derinden yaralandý doktor. Bu yarayý tedavi edecek alet edevatý da yoktu yanýnda. Hangi merhemi sürmeliydi þimdi, hangi pansumaný yapmalýydý. Bu "þok" etkisi miydi acaba?! Bilemedi. Ezanla birlikte insanlarýn karýncalar gibi camiye doluþmasýna da bir anlam veremedi. Cami kültürü olmayan bir insan için cami sýradan bir yapýydý oysa. Þimdi ne kadar "sýradan" hissetmiþti kendisini. Aman Allah'ým! Bu tarifsiz duygu da neydi?!

Arkadaþý uzaktan ona el iþareti yaptý. "Gel" diyordu. Yanýna vardý. Beraberce camiye girdiler. Ýçeride büyük bir kalabalýk vardý. Boy boy insanlar, yaþlýsý, genci buradaydý. Sonra namaz kýlýndý topluca. Cemaat, ona þevk vermiþti. Bir ara farz kýlarken yukarýdaki mahfilden gelen çocuk sesleri onu tebessüm ettirdi. "Burasý apayrý bir dünya" dedi kendi kendine. "Kapýsýný aralayamadýðým, aralattýrýlmadýðým apayrý koskoca bir âlem."

Salât-ü selâmlar okunurken doktorlar kendilerinden geçmiþ vecd içinde geçmiþlerini sorguluyorlardý.


Sýtký Sarper Saðlam
20.04.2005