Dar mekânlardan sýkýlýyorum. Yeni birþey deðil bu. Belki de çocukken beni avutmak için “aydede”yi göstermelerinden anlamalýydým. Dar mekân dedimse, ferah bir asmakat da avutmaz beni, bilesiniz. Ýllâ da þöyle geniþ ve büyük penceresi olan, ufka yakýn yerler olmalý ki keyfi gelsin alemin. Beþinci katta oturmak, beþinci kata kadar tabanvayla çýkmak, çýkýp da kurulmak plastik sandalyeme. Sandalyemden dünyayý avuçlamak ve kuþatmak bütün serçelerini yeryüzünün. Ýþte benim keyfim.

“Beþinci kat”ýn simgelediði mânâ mýdýr beni etkileyen, yoksa sadece ferahfezâ bir bakýþ adýna mý seviniyorum çocukçasýna, bilemiyorum. Ama þuna eminim ki, asansörsüz bile olsa yüksek yerlerde oturmak içimi ýsýtýyor.

Bizim buralarda kýþ demek, kar demektir. Öyle yaðmurmuþ, doluymuþ, rüzgârmýþ.. Kesmez bizi. Öylesine de kýþ mý denir?! Bize þöyle okkalý tarafýndan kar tanecikleri gerek. Yoksa kýþýn tadý mý çýkar caným?! Evlerin bacalarýndan sevgi alaþýmlý karbonmonoksit çýkar çýkmasýna da, sizin bu manzarayý temâþâ edecek yükseklerde bir yeriniz yoksa hiç kýymet-i harbiyesi kalmadý demektir.

Evlerin çatýsýna biriken kar yýðýnlarýna þöyle muzipçe bakýnsanýz, sanki dondurma külahýdýr hepsi. Hepsinin üstünde de üç top hâlis Maraþ dondurmasý. Maraþ dondurmasý dedim de, hiç unutamam eksi beþ derecede karlar üstünde yediðimiz dondurmayý. Nefesimiz donuyordu ama elimizdeki dondurmayý yüreðimizdeki sevgi ýsýtýveriyordu. Ne günlerdi.. Ne yýllardý.. Bazen çocuk olasý geliyor insanýn. Bazen de büyük olmanýn çocuk olmaya engel olmadýðýný hatýrlayýveresi. Ýçimizde, tâ þuramýzda bir yerlerde sindirilmiþ bir çocuk yatýyor. Bazen, hani kimsenin görmediði yerlerde uyandýrýveriyoruz onu. Birileri geldiðinde de “þiþþt” deyip susturuyoruz. Ne çabuk unutuyoruz. Ne çok korkuyoruz “birileri”nden. Ve ne çok kendimizden uzaklaþýyoruz böyle.

Kýþý anlatacaktým, keyfim kaçtý. Anlatmýyorum mevsim olan kýþý. Ýçimizdeki kýþlarý çözmeliyiz önce. Ya da çözmeli miyiz, ona karar vermeliyiz önce! Kýþlarýmýzý da sevmeli deðil miyiz aslýnda?! Ýtiraf etmeliyim ki, mükemmeliyetçi fýtratýma bu sözleri söyletmek hayli zaman aldý. Yanlýþlarý bodoslama görmemek, sadrý geniþ insan olmak... Belki de bir musîbet isabet etmeli, ki nasihatin binlercesini kulak ardý etmeyelim.

Kýþ demiþtim, kýþ kýþ oldu!

Karlarýn da senfonisi vardýr. Her kar kendi makâmýnda iner yeryüzüne, bir melek eþliðinde. Hiçbiri de yolunu kesmez ötekinin. Berikine çelme takmaz yani. Bir dua gibi sarýverirler yeryüzünün sivilceli bedenini. Karý en çok çocuklarla melekler özler belki de. Biri oyun oynar onunla ibadet neþesi içinde, diðeri ibadet eder onunla oyun tadýnda. Çocuk, oyununa mâni oldu diye kýzar karýn üstüne basýp geçenlere.. Melek ibadetine mâni oldu diye kýzar mý bilinmez karýn üstüne basýp geçenlere.. Ama muhakkak ki dua eder, “kar vakti”ni “dua vakti” bilmeyen dar yüreklilere.

Melek, çocuk, beþinci kat, kar, kýþ, sevginin ýsýttýðý dondurma...

Hey kardeþ, ehl-i keyf olana bir salep lütfen. Þöyle üzeri bol tarçýnlý olsun, biraz da çabuk olsun; daha gidecek çok yolumuz, görecek ve hissedecek çoook mekânýmýz var. Daha “gidilesi mekânlara götürecek” bir avuç “kar”ýmýz var!



Kasým 2004
Kar yurdu Ankara