Parklarda þelale, hüzün ve çiçekler var. Nedendir bilinmez, câmilerin (özelliklede o eski þadýrvanlý câmilerin) tadýný vermiyor parklar. Yeni yüzyýlýn insanlarýna lazým olan þey þu bu deðil, “huzur” olsa gerek.

Sevgili belediyelerimiz, bahsi geçen acil ihtiyacýmýzý karþýlamak uðruna boþ bulduðu arazilere park konduradursun; insanlar koþturmacalarýnýn bir köþesinde “þöyle rahat bir nefes almak için bile” bu parklarý tercih etmiyorlar. Yoksa yüzlerindeki tebessümü, gözlerindeki sevinç pýrýltýlarýný kaybetmiþ bu zavallýcýklarý ne ile izâh edebiliriz ki?!

Her yere bir câmi kondurmalý. Ama içinde þadýrvaný, güvercinlikleri, sadaka taþý olanýndan. Caminin sadece namaz kýlýnan bir mekân oluþuna bu devirde rastlýyoruz. Ne namaz, ne namaz !!! Huzur veren bir yer deðil ki artýk camilerimiz. Halbûki ne hoþtur Bursa Ulu Camii. Mekâna daha adýmýnýzý yeni atmýþsýnýzdýr ki, güvercinlerin üzerinize doðru uçuþlarý ve size temennâ çekiþi ile vücut kimyanýzýn deðiþtiðini hissedersiniz. Günün yorgunluðuymuþ, derslermiþ, çekler-senetlermiþ.. Hepsi portmantoya. “Þimdi biraz huzur” der, avludan kapýya yönelirsiniz. Kapýdaki sanat size hoþ geldin der. Hoþ ve safa geldin ey stresli kul! Selâmý alýr, bir tüy hafifliði ve rahatlýðýnda sese doðru yönlenirsiniz. Ses.. Su sesi. Aman Yârabbi! Su ile tedavi.. Su seanslarý.. Suyun geometrisi.. Akýþýn fizyolojisi vs. vs. hepsi aklýnýza konup kalkar bir bir. Þadýrvanýn hikâyesini de biliyorsanýz deðmen keyfinize. Hani þu Yahudi kadýnýn arsasýný hibe etmeyiþi ile baþlayan hikâye. Ne ki, hayret ve hasretinizi tâ Osmanlýnýn burçlarýndan, Selçuklu Beylerinin otaðlarýndan gelmiþçesine içinize içinize çekiverirsiniz. Ortaçaða burjuvazisi, “deli”lerini yakadursun; medeniyetin beþiði güzel yurdumda su sesiyle/musîkî ile tedavi alýp baþýný gitmiþtir. Þadýrvandan akan suyun sesi iliklerinize can katarken, içeride bu bezme dem tutma telaþýnda koþuþan çocuklarý fark edersiniz. Annelerinin ellerinden kopuveren çocuklarý... Koþuþurlar. Koþuþurlar biteviye. Öyle rahattýr, öyle seyirliktir iþte.

Mihrâba göz gezdirirsiniz. Güneþ sistemine benzeyen þekiller dikkatinizi celbeder. Hani mucizevî biþeyler hissedersiniz, belli etmezsiniz. Þaþkýnlýðýnýzý alýp, duvarlara yansýtýrsýnýz. Duvarlara.. Taþýn iþleniþindeki zarafeti alkýþlarýsýnýz içinizden. Nice nice sanatlara þahit olursunuz da adýný koyamazsýnýz bunun. Hele bir “VAV” hattýna gözünüz kayýverir, aman Allah’ým! Simetrinin bizcesi böyle oluyor der, kendinizi namaz koridorunda boþluða býrakýverirsiniz. ( not:burada boþluktan kasýt “hiçlik” ve onun ardýndan gelen fenâfillah-bekâbillah-seyrillallah ufkunu yakalamak noktasýnda atýlan ilk adýmdýr-SSS ).

Âþýkýn vuslatý çabuk bitermiþ. Sizinki de o misâl, erir zaman elinizde. Ve hiç istemediðiniz hâlde ayrýlýrsýnýz “cafe”den (!) Hiçbir parkta huzur bulamadýðýnýz bu asýrda, yorgunluðunuza mesken olacak þöyle “içi þadýrvanlý dýþý güvercinli” bir câmiye yolunuz düþer mi bilinmez ama eðer ki muzdaripseniz siz de benim gibi gelin þu duaya hep birlikte âmin diyelim:

Gitsin parklar, “cafe”ler..
Gelsin þadýrvanlý câmiler.
Gelsin de huzur girsin hücrelerimize.