Bu þehri ardýnda býrakmalý insan... Binip bir gemiye, geriye bakan koltuklara oturup, ardýnda koca Kostantinapolis’i býrakmak; kaybolan yansýmasýný, binalarýn yok oluþunu, içesine seyretmek lazým.

Ayrýlýrken, kýyýdan Haydarpaþa’nýn maðruriyetine meydan okurcasýna;

_” Seni terk ediyorum Ey Bizans” diye baðýrmak lazým.

Yaþanmamýþlarla beslenen aþklarý, isyanlarý, taa geride býrakmak lazým. Yaþamak için geldiðimiz ama inadýna yaþayamadýðýmýz herþeyi terk etmek lazým.
Boðaz’ýn o dünyanýn hiçbir köþesinde görülmemiþ güzelliðini, kýzkulesinin efsanelerini, köþklerin, mabetlerin, aldatýcý endamýný geride býrakmak lazým. Ve efsaneyi yaþamadan býraktýðýn, yenildiðin,
yenipte kaybettiðin herþey için bir damla gözyaþý süzülmeli gözlerinden.

Gökkubbede sabah ezanlarýna karþý walkmande en acýklýsýndan Feridun Düzaðaç çalmalý...

_”Bu gece bu kent benden tenha, çekemem” derken O, sen;

_” Ben zaten çekmiyorum artýk” diye acý bir gülümsemeyle ardýnda kalan koca Bizans’a bakmalýsýn.

Martý çýðlýklarý karýþmalý müziðe, denizin deli dalga sesleri, vapurun motor gürültüsü... Canýn çok ama çok yanmalý... Son bir kez canýný en çok yakan sevgilinin gözlerini hayal etmelisin.

Sonra motor sesi susmalý, martýlar sessizliðe gömülmeli, delicesine titremelisin zangýr zangýr...
Ve kahkahalarla gülmeye baþlamalýsýn... Çünkü hep hayalini kurduðun günde en az 2 kere yaþadýðýn hayal bitmeli. Vapur Eminönüne yanaþmalý... Ve sen kendine acýmalýsýn; gemi yavaþ yavaþ kýyýya yanaþýrken... 20 dakikaya sýðdýrdýðýn isyankar tarafýný koca bir 24 saat daha saklamak zorunda olduðun için...