Böylece daha 100° sýcaklýða gelmeden yok olan insanýn eþrefi mahluk olmadýðý da acý acý görülecekti. Ne hayat ne yeryüzü bizim için deðildi. Ýnsan ve hayat çoðunlukla yeryüzünde silinip gidecekti. Aptal oluþun, sömürülmenin, uyuþturulmanýn, akýlsýz oluþun adý eþrefi mahluk olmaktý.

Ýmanlý olmasýnýn ne kendisine ne dünyaya ne yaratana hiçbir yararý olmayan akýlsýz tutumlarla olan eþrefi mahlukun, Dünyayý 150 derece sýcaklýða ulaþtýrmasý felaket olacaktý.

Ýmaný dýþýnda olup bitenden, çevresinde ve kendisine ait bilgiden bihaber yaþayan eþrefi mahlukun ölümlü biçimde yeryüzünde çekildiði alanda 150 derecede ve 200 derecede yaþayan bakteriler, tardigradlar kaynar dünyanýn yeni eþrefi mahluku olacaktý.

Eh ne diyelim akýllýlýðýmýza doymayalým

Bir baþka yabancýlaþtýrma da þuydu. El “mülk benim” diyordu. Ýyi de “ben mülkümü dilediðime verdim” dediðinde, biz kimindik? Buradaki sahiplik insan sahipliði kiþisi sahiplik gibi bir taným olmamasý gerekirdi.

Mülkü kendine ait görüp te ilk anlarda bizi kendi dýþýndaki zýt tutuma karþý davranýþla kalubela gibi bir AHÝT yapýcý rakip ittifaklýsý görme düþüncesinin temelin de gerçek toplum içindeki çeliþkin diyagramla yansýyan fikirlerden bir kurgu olmasý apaçýktý.

El kendisini var olan imajdan, kopya etmiþti. Bu imaj ittifak yapmýþ zýt gruplardan oluþan toplumdu. Kalubela dediði kopya ettiði bu gruplar arasý ittifaký imajdý.

El kendisini bir grup yerine koyup, insaný da rakip karþýt grup saymakla ittifak yapýyordu. Ön ittifaklý ön imajý özelleþtiren mülkiyetçi anlayýþla söylüyordu.

Oysa ittifaklar farklý totem meslekler üzerinde ortaya konan farklý ürünler ihtiyacýnýn karþýlanmasý olan ihtiyaçtan ötürü yapýlýyordu. El de bu ittifakýn ihtiyaçlýsý gibi ahit meclisine katýlmýþtý.

El ön ittifaklý somut imajý kendisinin vasfý gibi gösterip, ön ittifaklý þemaya göre davranýyordu. Ön ittifaký taraflarýn zýt gruplar tutumunuý bire bir kendisiyle eþleþen bir uygulama olarak almýþtý.

Kalubela akdinin benzerinde hareketle hayali El ve insan ittifaký olmasýydý. El ’in karþýsýndaki üreten iradi grup gibi ahit ile iradi davranmasý gözlerde kaçmamalý. Bu bile bu düþüncenin daha baþtan kurgu olduðudur.

Ve özelleþtirme yapacak olan kurgu ile “Mülkümün içinde istediðim gibi tasarruf yaparým” diyordu. Öyle yaptýðý için her bir ittifak gruplarý içinde güya Nemrut’a, Ýbrahim’e mal mülk vermiþ, köle Kenanlara da zýrnýk vermemiþti.

Mülkü kendi iradesiyle daðýttýðý halde El sanki piþman olmuþ gibi. Yoksul kalmýþ gibi sanki kendi mülkü deðilmiþ gibi; sanki kendi mülkü iþgale uðramýþ gibi bu kes de yeryüzüne göz dikmiþti.

Ne garip yeryüzünü benim diyen El, yeryüzünü keyfine göre daðýtan El, irade ve takdir gücü ile yeryüzünü alamýyordu! Çünkü ne ittifak yapacak iradeyi ortaya koyan kolektif güçle ne sahipliði ortaya koyan kolektif güçle üretmiyordu.

Bu kes yeni bir kurnazlýða baþ vuruyordu. Yeryüzünü ele geçirme iþine “El yolu” diyordu. Öyle ki El yolunda ölenlere El; “onlara öldüler demeyin, onlar yaþýyor da siz bilmezsiniz” diyordu. “Yeryüzünü El ’in hakimiyeti yapana kadar savaþýnýz” diyordu.

El, eþrefi mahluku “El yolu” fikri ile iyi ikna edememiþ olmalý ki bu kes de, rüþvet ile hem kendisine, hem savaþanlara; savaþta ele geçirilenleri ganimet diye sunuyordu.

Ganimetle, meþru rüþvetle insaný çapula çýkarýyordu. Kendisi de ganimetten pay alacak kadar ihtiyaçlý durumdaydý. Ýttifaka taraf insandý. Bizim oralarda yerel bir söz vardýr. “Oturduðu yer ahýr sekisi, çaðýrdýðý Ýstanbul türküsü” diye.

Ýþte El de týpký böyleydi. Bir totem mesleði sahipliði üzerinde yürümekle ittifakýn mülk sahipliðine; oradan da etraftaki yeryüzü alemi olan mülk sahipliðine doðru yürüyecekti. Ýlk adým ikinci adýmý zorunlu kýlýyordu. Ýkinci adýmý düþünmese bile ilk adým ikinciyi kendi kendisine otomatikman gerekli kýlacaktý.

Ganimet alacak kadar düþkün ve yoksuldu. Ama yeryüzüne hükmedecek denli, yeryüzü emiri olmanýn hýrs isteði içinde kendisini muktedir görüyordu. Bunu da kolektif gücü ele geçirmekle yapacaðýný iyi biliyordu. Kurgu buydu.

Onca imparatorluklarýn cihan imparatorluðu sevdasýna düþmesine raðmen þu ana kadarda yeryüzü hiçbir zaman El ’in hükümranlýðý altýna girmemiþti.

Üreten ve üretim gücü olan iradeyle ittifak eden yüce deðer karþýsýnda ganimet veya fey mantýðý savunulmaz. Bu hýrsýzlýktýr, çapuldur. Hýrsýzlýðýn, çapulun kutsanmasýdýr. Ama El çapulu savunur. Teþvik eder. Ýnsanlarýn birbirini boðazlamasý karþýsýnda bunlarý kutsal söz diye söyleyip; kutsallýk algýsý ile çapul yapmak apayrý bir þey.

Çapul yapmakla edinilen mal, mülk algýsý içinde birleþen egoca tutkular (ihtiraslar) ile nasýl bir etki veya büyünün ortaya çýkacaðý da çok açýktýr. Bunu alt paragrafta örnekleyelim.

Kutsal sözlerin "El yolunda" savaþma emretme yaptýrýmý vardýr. El yolu kýsaca yeryüzünü El ‘in mülkü yapmaktýr. Ya da yeryüzünü El topraðý yapmaktýr. Ki mülkünüzle kiþilerin çalýþma ihtiyacýný, mülksüz lükten kaynaklý ekip dikememekten çobanlýk yapamamaktan oluþacak açlýk korkusuyla insanlarý kontrol altýnda tutarsýnýz.

Böylece açlýk korkusuyla kiþileri El 'in kutsal sözü altýnda tutarsýnýz. Kiþi inanmasa da kiþiler zorunluluklarýný elinde tutana inanmýþ görünür. Giderek inanmýþ görünmesi de kiþinin inanýr karakteri olur.

El ’e mülk kýlýnan yeryüzüyle siz El ‘in sözünü, El ‘in emirini yeryüzüne yaymýþ olursunuz. Sizler o günlerin yürüðü içinde yeryüzünü El ‘in mülkü yapmak için o hayli at koþturup deve sürmeniz gerekecekti.

Savaþta elde edilen mal mülk, mücevherler ganimet diye El yolunda savaþýr olmanýz kaydýyla ancak size ganimet olarak meþru olurdu! Bazen de karþý taraf, sizin öldürücü düþmanlýðýnýzdan yýlar, sizden gelecek tehdidi hissettiði an siz gelmeden apar topar can havliyle kaçar.

Kendisini güvende hissetmeyip, düþmanlýktan ve öldürülmekten korkup kaçanlar, kaçarken malýný mülkünü yiyecek ve giyeceklerini, ürünlerini alýp kaçmaya fýrsat bulamazlar.

Bulsalar bile bunlar kaçmasýný yavaþlatacaðýndan o an yanlarýna almayý yeðlemezler. Malý mülkü, yiyeceði, giyeceði, ürünleri vs. saldýrganlara terk ederler. Ýþte saldýrgan olanlarýn bu türden kolaylýkla ele geçirecekleri böylesi çapula FEY denir.

Kutsal sözler Feyi, El ‘in ve El adamlarýnýn, El adamý yakýnlarýnýn sayar. Gerekçesi de þudur. Karþý taraf korku nedenle yerini yurdunu býrakýp kaçmasýndan ötürü sizler düþmana kýlýç sallamamýþ, deve sürmemiþ, at koþturmamýþ oluyordunuz!

Ýyi de El ve El adamý; El adamýnýn akrabalarý kýlýç sallamýþ at koþturmuþ deve sürmüþ oluyor muydu?

Savaþ yapmadan savaþa katýlmayanlar için “ne deve sürdüler ne at koþturdular söylemi” hep ifade edilir. El ve El adamý ile akrabalarý da at koþturup deve sürmedikleri halde, Feyi kendilerine ganimet kýlmayý içlerine sindirirler.

Oysa mülklerini korkudan býrakýp kaçanlarýn korkusunu oluþan at koþturup deve sürmediler denilen imaj eylem, birliðin ün salan etki gücüdür. Birliðin gücünü böylesi bir gerekçe ile Feyden men ederler.

Saldýracak ve düþmana korku verip kaçýrtacak birliðin gücü olmasaydý El ve El adamýyla, akrabalarýnýn gücü ayný etkiyi yapar mýydý? Yapsaydý zaten birliðin gücüne ihtiyaç duymazlardý deðil mi? Aklý, bedeni teslim alýþ ve teslim ediþ her durumlaydý.

Ýþte bu nedenle El ve El adamý "ne at sürdünüz, ne deve" diyen söylemleriyle düþmana korku salan savaþçý kitleyi; El söylemli, El düþünceli etki eylemleri içine kapatan algýyla, kiþileri düþünemez kýlýp; bu sözlerle etki (büyü) yapýyorlardý.