Biliyor musun?
Bugün sana hiç yazasým yoktu.
Leþ gibi sen kokuyordu perþembe,
dayanamadým.
Kulaklarýmda hoþ bir tango,
Dans hikayemi ilk saniyesi gibi hoþ yazamýyorum.
Emek mi verilmesi gerekiyordu bu ziyan kelimelere?
Hepimiz farkýndayýz,
Haberin yok olup bitenden.
Senin kendini kurtardýðýn bu aðrýlý gecelerde,
Seviþtiðim mektuplarým var benim.
Ulaþtýramýyorum sana hiç birini.
Biliyorsun,
Bilmiyorum adresini..
Kusarak da atamýyorum içimdeki nefreti.
Hayallerimde,
En büyük düþmaným haykýrýþlarýma ses vermiþken,
Yýkýp gelemedin o þiirsiz duvarlarý.
Senin için de anlamsýzdý aile,
Parçalarýný toplayamadýðým çocukluðu,
Beni kanatýrmýþçasýna bitirdin.
Ölü cesetler topladýk o huzurlu yuvamýzdan.
Zaten tek kiþilik aþkýma da sadýk kalamadým.
Dün yeni dudaklarla tanýþtým,
Hücrelerime dokunduðun o yüz metrekare içerisinde.
Çelimsiz, yorgun bedenini görmeyi istedim,
Dönerken.
Olmadý.
Sessizliðin yoksun sokaklarýnda kaybolup durdum.
Sesimi de duymadýn.
Pes edeceðim son saniyelerde,
Tanrý suratýma tükürdü.
Sanki hissediyordu içimde hissettiðim aþksý alevi.
Sanki o da biliyordu sevmeyi.
Yanlýþ anlama,
Tanrý sevmeyi bilseydi,
Senin gibi bir adamýn arkasýna bakmadan gidiþini engellerdi.
Ýnsanlarý,
Karanlýk ya da yemyeþil yaratmazdý.
Neyse,
Biliyorsun ki beni bulabileceðin yerler kýsýtlý sevgilim.
Bu þehir,
Tanýmaz benim gibi hüzünlü baþka bir kadýný.
Arzularýný da al gel,
Hala sana açýk bu kapý...