Özgürlük, adýmýmýn deðdiði kendi coðrafyamdýr kendimi bildim bileli.
Doðduðumdan beri özgür þehrimde yürür, gerek düþer aðlar, gerek yerdeki hoþ paketleri toplar cebe atardým.
Duygularýmýn, algýma ayna olduðu günün birinde yürür iken, hoþ bir pakete rastladým. Açtým baktým içinden çýkan bir adam, adý Aþk. Kendinden bahsetti;
"Bundan sonra yalnýz yürümeyeceksin, güzelliklere beraber yol alacaðýz, taþlý yollardan kol kola geçeceðiz, sesimizin ulaþtýðý her yer, özgürlük olacak. Olsun varsýn adýmlarýmýz deðmesin"

Ýkna olmuþtum..
Benim þehrimde defalarca turladýk, her sokaða minik renkli çiçek tohumlarý serptik, kutsal saydýk. Kurak topraklardaki taþlarý topladýk birer birer yok edip, hepsine isim taktýk.
Geceleri yok olurdu Aþk.
Yok olduðu bir saatte ceplerimi yokladým. Doðduðumdan bu yana topladýðým paketleri çalmýþtý, yerlerine isimsiz, þekilsiz taþlar býrakmýþtý.
Ýçimden bir ses "mutsuz olma, iyiliðin için." diyordu.
Ona da ikna olmuþtum.
Sonraki zamanlar özgürlüðümüzde turlar atarken Aþk'ýn silikleþtiðini, parazitleþtiðini, sessizleþtiðini gördüm. Umrumda deðildi, yanýmdaydý. Yürüyorduk. Sesimizden çok benim sesim ulaþýyordu uzak diyarlara, destekliyor sanmýþtým.

Sonraki taþlý yoldan geçerken, beni tutmadý, düþtüm. Gördü ve tepkisizdi.
Yavaþ yavaþ yok olduðuna þahit oluyordum. Onu hiç bir zaman hissetmemiþim, hayaliymiþ gibi yok oldu.
Zaman zaman üstüne özgür þehrim yalnýzca onu açtýðým sokak olmuþtu.
Cebimde çirkin isimsiz taþ parçalarý giderek aðýrlaþýyor, beni yavaþlatýyor ve mutsuzlaþtýrýyordu.

Kasvetli günün birinde tam onu bulduðum noktada renkli bir pakete rastladým. Ýçini açtým ve soluk iki kutu.
Ýkisinin içinden de aðýr taþlar çýktý.
Birinin adý Hüzün diðerinin yalnýzlýktý.

Ve ben cebimdeki taþlar ile bir daha asla özgür coðrafyama adým atamadým.