5.bölüm
     
Geç farkettim taþýn sert olduðunu.
Su insaný boðar, ateþ yakarmýþ!
Her doðan günün bir dert olduðunu,
Ýnsan bu yaþa gelince anlarmýþ.
(1)

Ona baktýkça, kendi kendime sorardým, senin bu kadar güzel tebessüm etmeye, kocaman tebessümünü yüzüne sýðdýrmayýp gamzelerine doldurmaya hakkýn var mý acaba?

Etrafý ile olan ilgisizliðini kýsa tebessümü ile yok eder, sanki saatlerdir oradaymýþ ve o küçük kalabalýða karýþmýþ gibi hareket ederdi.
Siyah boncuk gibi bakan gözleri hüzün taþýsa bile bu güzel tebessüme kendini teslim eder ýþýl ýþýl bakmaya baþlardý.

Her zaman çok þýktý. Bazen takým elbise bazen spor, bazen klasik... Ve ne giyerse giysin kendisine çok yakýþýyordu.

Þair hangi yaþtan bahsediyordu dizelerinde bilmiyorum ama ben kýþa doðru yol aldýðým bu yaþýmda böylesine bir duygu ile ilk defa tanýþýyordum. Ve bu her ne ise, anlamaya dinlemeye yorumlamaya çalýþýyordum.
Hayatýmda ilk defa birini çok yakýþýklý buluyordum ilk defa birinin gözlerine bakmaya utanýyordum ve ilk defa birinin yolunu gözleyerek gelmesini bekliyordum...

Her saat çay içmek için yemekhaneye gelir çayýný alýr iki þeker atar karýþtýrýr tabaðý ve kaþýðý býrakarak sadece eline bardaðýný alýr balkona çýkar sigarasýný içmeye baþlar. Sigarasýný ve çayýný bitirir yine hiç kimse ile ilgilenmeden çay bardaðýný getirip býrakýr ve gider.
Hepsi bu..
Sadece bir kaç dakika..
Onu sadece bir kaç dakika görebiliyordum ve o bir kaç dakika da ona bakmamaya çalýþýyordum.
Anlamasýn, bilmesin, hissetmesin, görmesin istiyordum.

Demek þairin dediði gibi su gerçekten boðabiliyormuþ insaný.
Þair de benim yaþýmda mýydý acaba?
Ben de su yutamamaya baþladým, Yemek yiyemez oldum. Yorgundum, halsizdim, mecalsizdim.
Ýlgilendiðim ne varsa ilgilenmez olmuþtum. Bir yandan bir an önce çekip gitmek isterken diðer yandan orada mekan tutmak istiyordum.
Bir savaþ alanýnda, kuþatma altýnda gibiydim sanki, ve benim savaþacak hiç silahým yoktu.

Aþk hep böyle hesapsýzca gelirdi demek, kimsenin tekelinde olmadan, sormadan, tam da kitabýna yakýþýr þekilde.
Sýrasýný, zamanýný ne de yerini beklemeden, aniden, birdenbire çýkýverirdi insanýn karþýsýna.
Gel deyince gelmediði gibi git deyince de gitmiyordu elbette.

Hangi aþk daha büyüktür? Anlatýlarak dile düþen mi, anlatýlmayýp yürek deþen mi? (2)
Anlatýlmayýp yürek deþen...

Anlatmayarak yürek deþmekti derdim.
Kendime itiraf etmekte zorlandýðým kelimeleri anlatýp dile düþmenin anlamý yoktu.
Bekleyecektim.
Elbet geçecekti.
Su beni boðmayýncaya, ateþ yakmayýncaya kadar sabredip ihlasla geçmesini bekleyecektim.

Tasavvufta, aþk maþukun gözlerinde dile gelirken aþýðýn meþgul olduðu yegane þey Mevla'dýr.
Ve Mevlaya giden yol, her zaman aþktan geçmiþtir. Leyla'dan geçme faslý, Leyla için çöle düþmekle baþlasa da yol Mevlayý bulma yoluna doðru yönelmiþtir.

Ben de ona bakarken sen bu kadar güzel iken seni yaratan kim bilir ne kadar güzeldir diye kendime sormadan edemiyordum.

Kabul etmek savaþmanýn baþlangýcý olsa gerek. Ve benim bunu kabul etmekten baþka çarem yoktu.

Ben ona aþýk olmuþtum.

devam edecek.

n.b

not:(1) C. S. Tarancý
(2) Mesnevi Mevlana