Gül olmayý becerebilenlere ithaf olunur.


Bir ilkbahar sabahý, bahçede bulunan küçük canlýlarýn hepsi güneþle birlikte uyanmýþ ve hiç vakit kaybetmeden kendi iþlerini yapmaya baþlamýþlar. Çiçekler açmýþ, böcekler bir resmi tamamlamaya çalýþan usta ressam titizliðiyle çalýþmaya koyulmuþlar. Kuþlar da, bahar þarkýsýný andýran ötüþleriyle bu hareketliliðe ortak olmuþlar.

Bahçede bulunan çiçeklerden biri olan gül, diðer çiçekler arasýndan hemen fark edilebiliyormuþ. Gül, o sabah da üzerinde biriken çið tanelerinin kendisine verdiði güzellikten habersizce açmýþ, etrafýný seyretmeye baþlamýþ. Diðer çiçekler gülün bu güzelliðini hayranlýkla izlerken, kokusunu iyice hissetmek için, hep derin bir nefes alýrlarmýþ. Gül kendine yönelen, bu hayran dolu bakýþlarý hissedince, utanarak hemen baþýný öne eðermiþ.

Bir sabah bülbül, gülden habersiz onun bahçesine girmiþ, bir dala çýkarak etrafta olaný biteni izlemeye baþlamýþ. Önce gülün kokusunu hissetmiþ, sonra gülü görmüþ. Rengine, yapraklarýna, bakmýþ. Sonra gülü daha yakýndan izlemeye baþlamýþ, izledikçe de onun bu güzelliðine hayran kalmýþ. Gül yakamoz pýrýltýlarýný andýran gülüþü ile etrafýna mis gibi kokular saçmaya devam ediyormuþ. O an da kendisine bakan bülbülü fark edince, hemen utanmýþ ve yapraklarý ile yüzünü örtmeye çalýþmýþ.

Güle bakmaya doyamayan bülbül, ertesi sabah daha erken gelmiþ. Gülü sessizce izlemeye baþlayan bülbül onun açýlýþýný görmüþ. Gül yapraðýnýn her bir kývrýmý, nazlý bir gelin gibi önce kararsýz bir þekilde bekliyor, sonra kendisine yönelen bakýþýn farkýndaymýþ gibi, iþve ile açýlmaya, birbirinden ayrýlmaya baþlýyormuþ. Sanki yapraklar açýldýkça gül de gülümser gibi renk deðiþtiriyormuþ. Gülün güzelliðine bakmaya doyamayan bülbülün, bir an kanatlarý titremiþ, kalbi çarpmýþ, baþý dönmüþ, tutunduðu dalda sendelemeye baþlamýþ. Bülbül yaþadýðý bu duygu yoðunluðu ile þaþkýn bir þekilde þakýmaya baþlamýþ. Bülbülü fark eden gül, susmamasý için yalvaran gözlerle bülbüle bakmýþ. Bülbül, gülün güzelliði karþýsýnda þakýmýþ, gül de, bülbülü dinlemeye baþlamýþ.

Her gün güneþ doðmadan uyanan gül bahçede bülbülü bekler, bülbül gelince açar onun þakýmasýný sessizce dinlermiþ. Dinledikçe bu güzel sese hayran kalýr, onu dinlemeye doyamazmýþ. Bülbül de gülün güzelliðini izlemeye doyamaz ona þarkýlar söyler dururmuþ. Ne gül, dinlemekten yorulurmuþ, ne bülbül söylemekten. Ýkisi de geçen zamanýn farkýnda olamazmýþ.

O günden sonra, her sabah erkenden bahçeye gelen bülbül, daha gül açmadan heyecanlanarak ötermiþ. Bülbülün sesini duyan gül, hemen açarak onu dinlemeye baþlarmýþ. Bülbül kanadý ile gülü sarar, gül baþýný bülbülün göðsüne koyarak akþama kadar öylece kalýrlarmýþ. Bülbül güle âþýk, gül bülbüle sevdalý. Ve gül bülbüle alýþýr, bülbül de güle.

Bir gün gül yine erkenden uyanmýþ, açmak için bülbülü beklemeye baþlamýþ. “Birazdan bülbül gelecek gül açacak, bülbül þakýyarak gülü saracak, gülde bülbülün kanatlarýnýn altýnda öylece kalacak. Onlar için yine zaman duracaktý.” Gül bu düþünceler içinde gözü bahçe kapýsýnda, heyecanla bülbülü beklemiþ, beklemiþ, beklemiþ… Ama bülbül gelmemiþ. Dakikalar geçtikçe gülün rengi solmaya baþlamýþ, al yüzü asýlmýþ. “Belki de bülbül onu unutmuþtu,” bu düþünceyle üzülmüþ, küsmüþ ve sessizce açmak için bekleyen yapraklarýný dökmeye baþlamýþ. Yapraklarýna düþen çið damlalarý, gülün gözyaþlarýyla karýþmýþ. Çok geçmeden sararmýþ, solmuþ ve dalý eðilmeye baþlamýþ. Gül son bir umutla tekrar etrafýna þöyle bir bakmýþ. Bir kez daha bülbülü görse, sesini duysa, ona dokunsa… Ama yoktu iþte, bülbül gelmemiþti. Bu üzüntü ile gül olduðu yerde öylece kalmýþ.

Uyandýðý zaman geç kaldýðýný anlayan bülbül, hemen gülün yanýna uçmuþ ve gülü bu halde görünce aðlamýþ, gülün öldüðünü zanneden bülbül feryat ederek ötmeye baþlamýþ. Ne yapacaðýný þaþýran bülbül, çaresizce aþýðý güle sýkýca sarýlmýþ, sarýldýkça gülün dikeni bülbülün her yerine saplanmýþ, batan dikenler sanki acýsýný hafifletiyor gibi gülü baðrýna iyice basmýþ. Bülbülün kaný akarak yere damlamaya baþlamýþ. Kan, gülün gözyaþlarýyla çið damlalarýna karýþmýþ. Hiç acý hissetmeyen bülbül, güle sarýlarak öylece kalmýþ. Bülbülün önce feryat eden sesi kesilmiþ, sonra da nefesi.

Bülbül bilememiþ, gül bir baþka baharda tekrar açacak. Onu tekrar görecek, sarýlacak, dokunacak o güzelliðe yine bakacak, bakacak ama doyamayacak… Bilememiþ.

---------------------------------------------

Gül sevdalýydý, bülbül âþýk.

Bülbül aþkýna hâkim olamadý, aþkýný sesi ile itiraf etti ve bunu herkes duydu. Bülbül aþkýný dillendirdi. Zamanla kendi diline hayran oldu. Bülbül tutarsýz davrandý. Bencilliði gülü soldurdu ve arsýz olan bülbül, feryadýný bile ötüþü ile dile getirdi. Bülbül aþký için hayaller kurmadý, sadece o anýn güzelliðin yaþadý. Beklemedi, sabretmedi. Âþýk bülbül, düþünmeden kendi ölümünü seçti.

Aþk, âþýklarý hatýrlatýr, dile düþmüþ âþýklarý, masallara konu olmuþ âþýklarý. Aþk mecnunu hatýrlatýr. Aþkýndan “þaþkýn” halde gezen mecnunu…

Mevsimler geçti, ilkbahar yeniden geldi. Gül bu bahar yeniden açtý. Yine güzelliði ile herkesi kendine hayran býraktý. O mis gibi kokusu yine çok uzaklara yayýldý. Ama ne var ki gül bülbülü hiç unutmadý, her duyduðu seste bülbülü aradý, gelecekmiþ gibi bülbülü hep bekledi. Her sabah açarken bülbülün sesini duyar gibi oldu.

Bülbüle duyduðu sevgi ile gül hep mutlu oldu, topraða tutunur gibi tutundu ona. Gül sevdi, sadece sevdi. Onu çok özledi ve yine ayný özlemle bekledi.
Hayalleri oldu ama sabretmeyi bildi. Onu hep hissetti, hep hatýrladý. Bülbülün sevgisi yerleþti içine onunla birlikte kök saldý, büyüdü geliþti. Ne sevgisi onu býraktý, ne de o sevgisini.

Sevgi, sevgiliyi hatýrlatýr. Sevdalýyý, sevmesini bilen sevdalýlarý. Sevgi, Leyla’yý hatýrlatýr. Sevmesini bilen, ama hep sessiz kalan Leyla’yý…

Adsýz