“Yarýn öleceðini bilsen bugün ne yapardýn?” Bana sorulmuþ en karmaþýk ve en cevaplanmasý zor soru buydu bence. Bir düþünelim, acaba ne yapardým?
      Sabahýn köründe kalkar çýrýlçýplak denize girerdim. Ama öyle iki kulaç atmalýk falan deðil. Deniz tuzu tenime deðil ruhuma iþleyene kadar. Ta ki, polis amcalar beni teþhircilikle suçlayýp merkeze götürene kadar. Kabul ediyorum bu iyi bir fikir deðilmiþ. Baþkasýna geçiyorum.
      Sabahýn köründe kalkýp bomboþ sokaklarda avazým çýktýðý kadar koþardým. Sabahýn çiði düþerdi üzerime ama aldýrmazdým ýslaklýða. Fýrýndan yeni çýkmýþ sýcak ekmeðin kokusuna bile kanmaz devam ederdim koþmaya. Nerede olmak istiyorsam orada olduðumu hissederdim. Kapardým gözlerimi koþardým içimden geldiði kadar. Ta ki, gizlerim kapalý olduðu için görmediðim sabah trafiðine yakalanmak istemeyen kamyoncu amcanýn kullandýðý araç bana çarpana kadar. Tamam, kýzmayýn, fazla kötümserim sanýrým. Hemen deðiþtiriyorum.
      Sabahýn köründe (neden hep sabahýn köründe kuruyorsam hayallerimi) , tamam öðlen vakti olsun, küçükken oynadýðým tüm oyunlarý oynamak isterdim. Gazoz kapaklarýný taþla ezip, kiremitleri üst üste dizip, bilyeleri sokacaðýmýz ufak çukuru kazýp gönlümce oynamak isterdim. Herkesin bilyesini almak hatta iddiaya girip gazozlarýný da içmek isterdim. Ta ki, önce “sen büyüksün amca” diyip beni maça almayan çocukla, ardýndan da çocuðun babasýyla kavga edip hastanelik olana kadar. Hayatýmýn son günü olmasý hoþgörülü olacaðým anlamýna gelmez deðil mi? Pis dalarým abi… Ama son gün olduðu için güzel bir þey olmasý lazým. Hemen geliyor yenisi.
      Dünyada yapýlabilecek her türlü macera sporunu denemek isterdim. Paraþüt, bungee jumping, paragliding, rafting, snow boarding (Bi tane de Türk menþeli macera sporu olsun ya! ) yapmak isterdim. Adrenalinin damarlarýmda kol gezip beynimi uyuþturmasýný isterdim. Ta ki, snow boarding yaparken üstüme çýð düþene kadar. Yok yok, hayatýmýn son gününü kar altýnda geçirmek istemiyorum ben. Hem soðuðu da sevmem ki. Hemen baþa sarýyoruz.
      Dünyada yardýma ihtiyacý olan herkese yardým etmek isterdim. Açlarý doyurup savaþlarý bitirmek, sellerde çýðlarda mahsur kalanlarý kurtarmak isterdim. Kötü düþünmeyin, Cennete gitmekle sevapla alakasý yok, sadece vicdanýmý rahatlatmak maksat. Tamam kabul ediyorum diðer sebep de aklýma gelmedi deðil. Kocasýndan dayak yiyen kadýnlarý kurtarmak, baðýmlý gençleri ve çocuklarý tertemiz yapmak isterdim. Ama bu hayal için bile çok ütopik oldu sanýrým. Gerçekçi olmam lazým.
      Ne yapmak isterim ben o zaman ya? O olmaz, bu olmaz, þu olmaz. Ne zormuþ kardeþim beni mutlu etmek de. Mutluluk mu? Doðru þeyi buldum sanýrým sonunda…
      Sabah gözlerimi seninle açmak isterdim. Son günüm de olsa kýyamazdým uyandýrmaya seni. Yüzüne düþen saçlarý toplamak kulaklarýnýn arkasýna ve ufacýk kaçamak bir öpücük kondurmak isterdim dudaðýnýn kenarýna. Her nefes alýþýnda tekrar aþýk olurdum sana. Ve hayata küfrederdim sena doymam için sadece bir gün verdiði için bana. Elini tutup dolaþmak ve dudaðýna o kadar insana raðmen kaçamak öpücükler kondurmak isterdim inadýna. Ve iþte o zaman polislere aldýrmaz seninle çýplak yüzer, kamyoncu dayýya da aldýrmadan gözlerimi kapayýp koþmak isterdim. Ve en çok da sana uzun yaþamýþ bir adamýn bile ömrüne fazla gelecek kadar “seni seviyorum” demek isterdim karþýlýk beklemeden. Ama beklemesem de sen de söyle isterdim. Ve eminim, sende söylerdin. Ertesi günün sabahýnda kollarýnda ölmek isterdim. Son nefesimi senin kokunla çekmeyi isterdim içime. Ama ben çok seninle yaþamak isterdim.
      Bu sefer oldu sanýrým. Son günümü nasýl geçirmek istediðimi buldum sonunda. Polislerle merkeze gitmek ve çocuðun babasýyla kavga etmek de favorilerim arasýnda olsa da son günümü sevdiðim kadýnla geçirmek benim tek gerçeðim. Son gününüzü bile sadece onu severek geçirmek isteyeceðiniz birisine sahip olmanýz dileðiyle, hoþça kalýn.