buz tutmuþ artýk kalbimiz
tepkisiz kalmýþýz olan bitene
dilimiz varmaz olmuþ
o iki kelimeyi söylemeye
biz olan sözler tükenmiþ
ayrýlmýþ yollarýmýz
kendimize söylemeye utanmýþýz
ben çekip gitmeni kabullenememiþken
sen çoktan yolun sonuna varmýþsýn..
"neden" diye baþlayan sorular sarmýþ dört bir yanýmý
aðzýný açýpta tek neden söylememiþsin giderken
kendimizi tükettiðimizi anlayamamýþýz..
biz olan deðerler önemini yitirmiþ
adý kalmýþ sadece dilimizde..
söylemeye korkar olmuþuz
bir duyan olur diye..
ayrý yollara girdiðimizde
çýkýþ yolunu bulamamýþýz
"yardým et" demekten çekinmiþiz..
bir adým daha atmaya cesaretimiz kalmamýþýz
zamanýn gösterdikleriyle yetinmiþiz...
arada arkamýza bakarak ileriye doðru ilerlemiþiz
mutluluðu hayal etmiþiz
birbirimizde bulduðumuz mutluluðu aramýþýz yollarda...
sonu belli olmayan yolda
"yol arkadaþým ol" demeye dilimiz varmamýþýz..
korkmuþuz karþýmýza çýkan engellerden
"gel kurtar beni bu çýkmazdan" diyememiþiz birbirimize..
sessizlikte aðlarken
"gel yanýma hiç býrakma beni" diyememiþim sana
"ihtiyacým var sana,o sýcacýk kollarýna" demeye cesaret edemedm bir kez daha
ama "gitme" dediðimde bakmadýn ardýna
nasýl cesaret edebilirdim ki sevdiðim??