Hani ümitlerin tükendiði anda umut baþlar ya.Sen de öyle doðdun kalbime.Yollarýmý aydýnlatan ýþýðým oluverdin bir anda.Beni karanlýkta býrakanlara inat kendi tarafýna çektin.Bir de o taraftan bakmamý saðladýn.Benim için en önemli þeyin yine "kendim" olduðunu öðrettin.
Hayatý görerek öðrenebilceðimi düþünürken hayat, bir anda beni de dahil etti oyununa.Hayata karþý büyük oyunlar oynadým her zaman.Sonunu göze alarak.
Uzun zamandan sonra ilk defa bütün masumluðumu ortaya koymuþtum.Bu sefer de O'na yenildim.Dönüp ardýma baktýðýmda ise piyonumun ayný yerde olduðunu farkettim.Gerçekten hiç ilerlememiþ olma ihtimali var mýydý bunca yaþanýlanlardan sonra?
Sanmýyorum...
Ayný doðruya kanýp yanýlmam bir daha.
Kalp dediðimiz þey zamanla onarýlýr küçücük bir umut, küçücük bir mutlulukla...
Ama üzdüklerimiz geri gelmez bir daha.Yaydan çýkan ok durdurulamaz artýk, zamaný geriye döndüremeyiz.O, bunu hiçbir zaman anlamadý.Beni o yanýndaki kýz zannetti.Ben o deðildim.Kendimi tanýtmama zaman tanýmadý.Ayný beni üzen kelimeler aðzýndan çýkarken düþünmeden hareket etmesi gibi.
Geri dönüþü olmayan bir yola girdik ikimizde.Ne O dönebilir geriye, ne de BEN...