Hayatýnda ilk defa bu kadar uzaktaydý. Kilometrelerce yol gitmiþ, bavullarýyla boðuþmuþ, bir otobüsten inip diðerine binmiþti ve artýk herþey tamamdý. Ailesinden, arkadaþlarýndan ilk defa bu kadar uzakta, ilk defa bu kadar özgürdü çünkü kimsenin onu tanýmadýðý bir yerdeydi.
Küçük bir ilçede, ailenin ilk ve son kýzý olarak dünyaya gelmiþti Sibel. Annenin babanýn memur olduðu yani orta halli bir ailenin biricik kýzýydý. Ne maddi ne de manevi neredeyse hiçbir sýkýntý çekmeden bu yaþýna gelmiþti. Her ailede olan sýkýntýlardý bazen dert ettiði. Annesi babasý tartýþýr, hatta boþanacaðýz diye kararlar alýp sonra hiçbirþey olmamýþ gibi hayatlarýna devam ederlerdi. Küçüklüðünde üzülerek hatýrladýðý üzücü olaylar neredeyse bu kadardý.
Aile baðlarý güçlü bir sülalenin içinde büyümüþtü. Teyzeleri, dayýlarý, halalarý, amcalarý vardý ve anne tarafýyla daha sýk olsa da her iki tarafla da görüþülürdü. Zaten kan baðý olarak teyzesi ya da amcasý olmasa dahi bunun eksikliðini yaþamazdý. Bu küçük ilçede herkes birbirini tanýyor ve herkes birbirine amcalýk,teyzelik ve yeðenlik yapýyordu. Çarþýda gezinirken, ki çarþý denilen yer sadece bir caddeden ibaretti, ilk defa gördüðü biri "yavrum baban nasýl aa nasýl da büyümüþsün maþallah" diye lafa baþlar ve bu bitmek bilmeyen bir muhabbete dönüþebilirdi. Ama bunu ne o ne de baþkasý yadýrgardý, çünkü bilinirdiki kendisi hatýrlayamasa bile mutlaka tanýþýklýk vardý bu kiþiyle. Bazen dersaneye, bazen alýþveriþe bazen de arkadaþlarla buluþmaya giderken biri yolda görüp sohbete baþladý mý içinden küfür eder "yeter be bu ne bana ne senin kýzýndan mýzýndan teyze" diyesi gelirdi.
Baþarýlý bir öðrenciydi, babasý ve annesi baþarýsýzlýðý kabul edemeyecek kadar hýrslý ve çalýþkandýlar. Babasýnýn sýrf Ankara'ya gelebilmek için 3 kere üniversite sýnavýna girmiþ olmasýndan çok etkilenmiþ olacak, okumak istediði tek yer Ankara idi. Çalýþtý ve þimdi istediði bölüm olmasa bile istediði þehirdeydi. Babasýnýn uðruna 3 senesini verdiði Ankara. Kar kaplý futbol sahalarýnda top koþturan, her hafta evlerine yakýn pazara gidip pazarcýlarla muhabbet edip, çay içen, Ulus' tan Çankaya' ya, Bahçeli' den Kýzýlay' a her yerini yürüyerek gezen babasýnýn þehri, Ankara.
Yurt odasýna bavullarýný koyup, bu heyecanla odada kalamayacaðýna karar vermiþ ve kendisini kaybolma pahasýna da olsa dýþarý atmýþtý. Ankara deyince aklýna hep Kýzýlay geliyordu. Sora sora bulurdu heralde. Dolmuþa bindi, Kýzýlay' daki Güvenparkýn dolmuþlarýn son duraðý olduðunu duymuþtu, herkesin indiði yerde o da indi ve iþte Kýzýlay'da idi. Hem de tek baþýna, bir baþýna Ankara' nýn kucaðýndaydý.
Akþam yurda döndüðünde ayaklarýna kara sular inmiþti. Ne bavul yerleþtirecek ne de yataðýna çarþaf açacak bir hali vardý. Kendini öylece býraktý yataða. Mutlu muydu? Evet. Huzurlu muydu? Hayýr. Belirsiz miydi, karmaþýk mýydý? Evet. Anlam veremedi bu haline sadece mutlu olmalýydý, yýllardýr hayalini kurduðu Ankara'daydý iþte. O sýrada telefonu çaldý arayan biricik annesiydi. Anneciðinin "alo" deyiþinden sonra anladý neden huzursuz, belirsiz, karmaþýk olduðunu."Anne burda insanlar birbirlerinin gözlerine bakmýyorlar, burda herkes hýzlý yürüyor sanki seni görmemek ister, kaçar gibi" dedi ve hýçkýrýklara boðuldu.