Rabbim! Þimdi Kâbe’de olmak vardý. Mescidi Haram’da muhabbetle, kucak kucaða olmak vardý. Secdeden baþýný kaldýrýnca Kâbe’yi görmek vardý.
     Nasýl bir büyüymüþ bu Allah’ým. Gitmeden insan anlayamýyor ama bir kez de görünce, artýk göz O’ndan daha deðerli bir þey bilmiyor. Gitmeden bilinmiyor Rabbim ama dönünce de hasretine dayanýlmýyor.
     Þimdi o günleri gözyaþý ve tebessümle anýyorum. Lütuf üstüne lütuf vardý orda, her þey güllük gülistanlýktý. Cennetin bir köþesiydi orasý hem de baþköþesi. Þimdiyse dünyayla yüz yüzeyiz yeniden ve ben þu an bir otobüs yolculuðundayým, týpký Hac’da kafilemizle ziyaretlere gider gibi ama farklar var arada. Ordayken otobüsümüzde ilahi çalardý, buradaysa þarký çalýyor. Biraz önce kontrol için jandarma otobüsümüzü durdurdu. Týpký oradaki görevlilerin Mekke Medine arasý araçlarý kontrol için durdurduðu gibi. Ýþte bu kadar basit bir olayda dahi insan kendisini o günlere döndürüp, bulunduðu mekândan hayalende olsa ayrýlýp þöyle bir Kâbe ve Yeþil Kubbe’yi seyrediyor. Otobüs hareket edince geri dönüyorum bulunduðum mekâna ve biz ne Mekke’ye ne de Medine’ye gidiyoruz. “bir garip yolcuyum hayat yolunda “ misali, Mekke Medine istikametsiz otobüslere biniyoruz.
Bugün günlerden Cuma. Kâbe’n de biz cumalar kýldýk ama camilerde kapalý burada bize. Yani hep gurbet, hep gurbet Ya Rab!...
Þimdi Kâbe’de insanlar birbirine muhabbetle bakýyordur. Herkes birbirine selam veriyordur tebessümle. Kimisi de karþýsýndaki kardeþinin gönlünün yangýnýný söndürmeye nerelerden geldiðini anlayabilmek için, dilini bilmese bile konuþmaya çalýþýyordur iþaretlerle.
Oysa buradaki bakýþlar anlamýný yitirmiþ, soðuk ve samimiyetsiz. Birine selam versen “ seni nereden tanýyorum?” diye soruyor. Yani tanýdýklarý dýþýnda kimseye selam da verilmiyor burada. Hatta bazen deðerli vakitleri harcanmasýn diye tanýdýklar bile yüz çevirebiliyor birbirinden.
Saðýmýza solumuza baktýðýmýzdaysa; çýkarsýz, sadece Allah için bizi seven kimseler pek az. Çoðu insan çýkar için çevremizde ya da maksat muhabbet olsun diye nezaketen dostluklarýmýz.
Allah’ým! Kardeþliði özledik. Bir Müslüman kardeþini abdest alýrken görüp, zorlanmasýn diye koþup suyu dökmek isteyen, karþýsýndakinin þaþkýn bakýþlarýna tebessümle cevap veren kardeþliði özledik. Mekke ve Medine’deki Efendimizi anlatan hatýralarý dinlemeyi özledik. Týpký Efendimiz gibi Harem’de namaz kýlmayý özledik. Hz. Ömer gibi sýrf Sevgili dokundu diye Hacer-ül Esved’e dokunmayý özledik. Sevr’de hala Allah Resulü’nün hatýrasýný canlý tutmaya çalýþan güvercinleri özledik. Bazen Kabe’yle kucak kucaða birinci katta, bazen de üçüncü katta sel gibi akan kalabalýða ve Kabe’ye nazarla yapýlan tavafý özledik. Ebu Hureyre’den kalma kedilerin mescide giriþ çýkýþlarýný seyretmeyi özledik. Gözümüzü bir saniye bile ayýramadan Yeþil Kubbe’yle bakýþmayý özledik. Kâbe’nin ve manen Hz. Peygamberin hemen dizi dibinde yapýlan sohbetleri ve her susadýðýmýzda zemzem bidonlarýna koþmayý özledik.
     Medine’yi özledik Rabbim. Mekke’yi özledik. Yeþil Kubbe’yi ve Kabe’yi özledik. Kýsacasý Rabbim; Seninle baþ baþa olmayý özledik. Bize yeniden GEL dermisin…