Ruhumun tek mevsimi hazandý, sen yoktun.
Belki baþka sevdalarýn koynunda uyuyordun,
Belki köhne yelkenlerin rüzgârýydýn kim bilir,
Belki de dul bir yüreðin sitemkâr bakýþýydýn.
Ya da sen de benim gibi doðmayý bekliyordun.
Ama hazandý sensizlik, tek mevsimdim evvelinde.
Bir tabloydum hayatýn devasa duvarýnda,
Pastel deðildi tonlarým, donuk, silik, cansýzdý.
Bir müjdeye muhtaçtým, bir efsunlu nefese.
Belki de bir sanatkârýn soluyan renklerine…
Zamanlardan bir zaman sen düþtün tuvalime.
Zemheri hicap etti yol verdi nevbahara.
Kalbimin üç yerine üç ayrý parçan düþtü.
Havasýna, semasýna emsalsiz bir rayiha,
Denizine, deryasýna haylaz bir dalga,
Türabýna, topraðýna mübarek bir katre…
Cemre oldu her parçan, içime üç kor düþtü.
Þen kahkalarýyla çocuklar derunuma üþüþtü.
Siyah beyaz ömrüme pembe bir dokunuþtun.
Ýki mevsim göç etti, pür-neþe iklimimden.
Yaz bahar yaren gibi ayrýlmadý birbirinden.
Göz bebeðim sen oldun, beþiðimde salladým,
Kozadaydým önceden seninle kanatlandým.
Topraðýmda yeþeren tek filizim, göz aðrým,
Gönlümün çimenine bir sen uzan cananým.