Çiçeklere çocuklarýmý,
Çocuklarýma gülümsemeyi yakýþtýrdým…
Onurlu yaþamý alýnlarýna,
Gün ýþýðýndan geleceði, adýmlarýna yaraþtýrdým…
Sevgi papatyalarýný saçlarýna iliþtirdim de,
Gönderdim…

Dedim sonra,
“Hey, gül be çocuk,
Gül de, güller açsýn yüzünde,
Ne iþin olur hüzünde!

Söyle neden,
Neden, taþlar var misket tutacak elinde?
O koca tanklar oyuncak deðil bilmez misin?
Barut mu kokuyorsun ne?
Hele bir bakýn yaramaza,
Nedir o kýrmýzýlýk üzerinde?…

Yoksa hayatýn mý akan?
Ah, yaralý mýsýn yoksa?
Acýttýlar mý yavrum seni?
Bakma öyle acýlarda yitmiþ gibi,

Ananýn eteðine yapýþmýþsýn,
Korkuyor musun?...
Korkma ne olur!..
Hele de kara toprakla kirletme üstünü baþýný…
Ölme, öleyim deme sakýn…

Bak, sana renk renk çiçekler gönderdim,
Bir de gözlerinden kara yaþlar döken meleði,
Sana, hep sana, sadece sana,
Alsana,
Anlasana…
Haydi, bir gülsene,
Hah, iþte tam da böyle!...”