Hiçmi yoktun yoksa þimdimi yoksun... Yoksul yüreðim sendendemi yoksun þimdi...
Uykusu kaçmýþ düþlerim; uzun karabasanlý gecelere esir düþtü. Ýpe sapa gelmez bi kabusa dönüþtü geceler.
Bitimsiz oldu karanlýklar. Vuruldu sol yanýndan senli hayallerim... Yokluðun, koskocaman evrende bir toz zerresi kadar bile olmadýðýmý anýmsattý bana. Bu kadar küçülebilirmi insan, bu kadar eksilebilirmi kendinden? Yokluðunun isyanlarýna karýþtý yol yordam bilmez cümlelerim. Gel dememeliymiþ insan gidenin ardýndan. Gitme demeyi öðrendi ayyaþ yüreðim. Gitme demek için gitmeni beklememesi gerektiðini öðrendi... Ama geç kaldý. Bir varmýþ bir yokmuþlara gelmeden önce ezberlemiþ olmalýydý!
Kalmaný beklemek, kalmaný söylemekten daha kolay gelmiþti yüreðime bavulunda kalbinle þu kapýdan çýkarken. Gözyaþlarýmý gizlemek için gösterdiðim çabayý gitmeni engellemek için gösterseydim gitmezdin biliyorum.
Þimdi yoksun ve yokluðunu kabullenmek gittiðini kabullenmekten daha kolay!
Ne çabuk kabulleniyor insan yalnýzlýðýný. Ne çabuk giriyor yalnýzlýðýn koynuna.
Ne kadar tanýdýk geliyor çaresizlik. Ne kadar þevkatli görünüyor zaman. Sindire sindire nasýlda sarýp sarmalýyor. Acýmasýz anýlarýn fýrsatçýlýðýna raðmen nasýlda kabuk baðlýyor yaralar. Ýnsanoðlu en iyi bildiði þeyi nede güzel yapýyor, nede çabuk unutuyor... Yaralarýný yeni yaralara hazýrlamak için nasýlda kendisini zamanýn kollarýna atýyor. Acýya aþýk yüreðim gidiþinin þerefine yaralarýna tuz basýyor bu gece. Dahada kanatýyor kendisini, kýzgýn þiþlerle daðlýyor sensiz düþleri.
Ve acýya eþlik eden tek varlýðým... Sabrým...Sabrým, Yakubun sabrýný kendine nasýlda hayran býrakýyor...