Odaya girer girmez açýlan ilk kutucuktu radyo bir zamanlar.
Ýçinden masallý melodiler, gizli kimlikler, düzenbaz hayal dünyalarý ve seri yalnýzlýklar akardý..
Düþ dolu bir dünyanýn kalýn perdesiyle saklanýrdý ardýndaki sesler ve konuþan yüzler. Ya da biz öyle düþünürdük..
Kimse gerçek gözlerle belirmezdi orada, kimse gerçek bir hikaye yaþamak istemezdi sanki bu "ses"li sessiz dünyada.. Kimbilir..
Kendimizi kaybettiðimiz bir karanlýk odaydý radyo bir zamanlar. Ýçine girince ýþýklarý yakmak istemezdik ve öylece kalakalýp müzikle baþbaþa, inmek isterdik derinlerimize duyduðumuz her notada biraz daha..
Dokununca kanayan, hiç kabuk baðlayamayan yaralara benzerdi akþamüzeri suskunluklarýmýz,
belki en çokta geceyarýsý fýsýltýlarýmýz..
Ýndikçe içerilere biraz daha acýtsada dokunduðumuz yerler ve indikçe içerilere biraz daha ürkütse de gördüðümüz þeyler; istediðimiz anda, þefkatli bir battaniyenin altý gibi kucaklardý bizi radyodan içimize akan sesler..

Küçücük, masum bir kutudan uzun, nazlý hikayeler, bilinmeyen dünyalar ve hayalet sesler akardý içimize dýþýmýza.. Bulaþýrdý yüzümüze gözümüze, dolanýrdý kulaklarýmýza..
Karanlýk bir odaya hapsolan duygularýmýz vardý hiç gün ýþýðý göremeyecek kadar tutsak, gün yüzüne çýkamayacak kadar siyah..
Radyonun içine hapsolan yüzler gibi, gösterirse kendini, belkide yokolacak heyecanlar taþýrdýk gecenin siyahýnda. Ortaya çýkarýrsa kendini bir daha asla eskisi gibi olamayacak düþler taþýrdýk içimizde ve soldurmamak için derilerini, güneþe çýkartmazdýk hiç onlarý..
Gizlenirdi herþey içimize radyonun içine gizlenen kimlikler gibi,
dönüþmek istemezdi böyle anlarda hiç bir rüya gerçeðe
çünkü uygunsuz kalmak isterdi herþey görünmez bir dünyada..
Uçsuz bucaksýz seçilen bir masal kahramaný olmak isterdi herkez vahþi batýklarda..
Deðiþken yüksekliklerde uçurumlardan atlamak, bir ejderhanýn omuzlarýnda uçmak,
çatý katýnda gizli bir oda ve içinde kocaman sýrlarla dolu büyük, yaldýzlý bir sandýk bulmak isterdi..
En çokta koþmak kaçmak ama hiç yakalanmamak isterdi..
Ve sabah olduðunda
kimse soyunmak istemezdi giyindiði karakteri..
Kimse geri dönmek istemezdi gece katýldýðý o radyo balosundan,
çýkarmak istemezdi kedi gözlerini ve altýnda düþlerini ýsýttýðý kadife pelerinini..
Çünkü uykusuzda olsa gözler, erkenden bitmemeliydi kurulan cümleler..

Bir zamanlar böyle birþeydi sanki, gerçek dünyada içine çekildiðimiz gerçeklerden sýyrýlmak..
Saklanmak böyle birþeydi sanki her gece radyo yalnýzlýðýna..
Düþlerin içine düþmek böyle güzeldi iþte o zamanlarda radyo yalnýzlýðýnda..

Eskiden radyoyu daha çok açardýk. Çünkü o zamanlar bu kadar çok ses yoktu etrafta. Bu kadar çok kendini bilmez ses, bu kadar çok laf kalabalýðý yoktu belki de ortalýkta. Bu kadar çok luzümsuz dizi, magazin programý, katil ve maðdur insan profili yoktu. Kendi kendini yönetmekten bile aciz, kalbinden büyük coðrafyasýnda kendini bilmez naralar atan minik devlet döðüþleri ve onun çaresiz ama bir o kadar da umursamaz, bitkin insanlarý yoktu etrafta. En acýsý belkide, bu kadar çok seçenek yoktu yalnýzlýða.. Diyorum ya; yalnýzlýk paylaþýlmayasý, daha kendi içinde yayýlýnca tadýna varýlan, zehrini yedikçe güzelleþen ve özelleþen birþeydi sanki.. Oysa þimdi herkez kaçar oldu yalnýzlýktan ve yalnýz kalmaktan. kendiyle karþýlaþýnca göreceklerinden ürktü, yüzleþmek istemedi kendi gerçekleriyle birçoðu belki de bilmiyorum.. Ama daha sakindi hayat galiba eskiden, daha minimaldi hayaller ve mutluluklar..

Radyo dinlemeden, oradaki sohbetlere kendimce dahil olup kendimce gülüþmeler yaþamadan uyuduðumu hatýrlamýyorum ben. Bir izmirli olarak, “103.5 Radyo Aktif” vardý o zamanlar benim radyom dediðim, hala var mý bilmiyorum (bilmemek benim suçum tabii biliyorum). Ama hiç unutmadým bu frekansý çünkü çok iz býraktý bende.. Unutamam orda dönen muhabbetleri, en çokta “Hades’in Çýðlýðý” isimli programý. Hayali arkadaþlarým olurdu herkez orda ve onlar konuþta ben çoðalýrdým yalnýzlýðýmda. Onlar çaldýkça ben daðýlýrdým geceye. Onlar çaldýkça ben gizlenirdim kendi içime. Onlar konuþtukça ben mýrýldanýrdým kendi suskunluðumda.. Kulaðýmda kulaklýkla, gecenin ninni tadýnda gelen simli radyo sesleriyle uyuya kalmýþ bir þekilde, ertesi günün istenmeyen gününe ve okul sancýlarýna uyandýðýmý bilirim bu yüzden bir çok kez.. Kulaklýðýn kablolarýna dolanmýþ bedenim, kalbime doluþmuþ þarkýlar, içime sýkýþmýþ hayaller ve solgun yüzümle baþlardým güne.. Ama yine de kalabalýklarýn gürültüsünden uzak olurdum kendi içimde. Kendi dünyamýn sesleriyle yürür, kendi radyomun müziðiyle konuþur, söylenir herkeze ve akardým güne.. Kendi müziðimle kusardým mutluluðumu da nefretimi de..

Benim radyom benim yalnýzlýðýmdý. Benim radyolarým içinde roman yazýlasýydý. Hiç unutmadým, unutamadým onlarý.. Ýçindeki o insanlarý, bana ben olma yolunda katkýda bulunanlarý.. Ve kimselere dokundurtmadým o özel dünyamý.
Ýþte bu yüzden ben hala çok özlüyorum radyo yalnýzlýklarýmý..

MELÝS BALCILAR