Her gece týklým týklým olan barlardan birisindeydim. Ýsmini bile zar zor anýmsýyorum. Otelde caným sýkýlmýþ, kendimi yola atmýþtým sonra da gördüðüm ilk bardan içeri girmiþtim. Bar aðzýna kadar doluydu. Çoðunluðunu 20-25 yaþ arasý birbirinin kopyasý olan gençler dans ettiklerini sanýp tepiþiyorlardý. Benim yaþlarýmdaki birisi için biraz aðýr bir ortamdý ama girmiþtik bir kere. Oturduðum yuvarlak masaya ara ara kendinden geçenler çarpýyor içinde Jim Beam Black olan bardaðým devrilme tehlikesi geçiriyordu. Kimisi pardon deyip özrünü dile getirirken kimisi hiç oralý olmayý dansýna devam ediyordu. Eh, belli bir yaþa geldiðimiz için bu kadar basit bir konudan olay çýkaracak deðildik. Olgunlukla karþýlýyorduk.

Öylesine etrafa bakýnýrken barmenin yanýna pejmürde görünüþlü bir kýzýn yaklaltýðýný farkettim. 14-15 yaþlarýnda uzun süre yýkanmamýþ gibi duran yaðlý siyah saçlarý birbirine daðýlmýþ, gözlerinin altý mosmor olan bu kýzýn hali dikkatimi çekmiþti. Önümden geçenlerden görebildiðim kadadýrla kýzý izlemeye baþladým. Barmene heyecanlý heyecanlý birþeyler anlatýyor ancak adam hýzla kafasýný sallayarak birþeyleri onaylamadýðýný gösteriyordu. Bir süre sonra adam kýzý eliyle iterek yanýndan uzaklaþtýrdý. Kýz kafasý önde dans eden kalabalýðýn içinde kaybolmuþtu. Onu gözden kaybedince bende biraz endiþelenmiþ, onun adýna merak etmiþtim.

Kimdi? Barmene neler anlatmýþtý?

Aradan 5-10 dakika geçmiþti ki omuzumda bir el hissettim. Elin geldiði yöne baktýðýmda karþýmda o kýzý gördüm. Þaþýrmýþtým. Birþeyler söyledi ama duyamadým. Kulaðýma eðilip ''Merhaba'' dedi. Ayný þekilde karþýlýk verdim. Omzumdaki elini indirmemiþ halde duruyordu. Onu daha net görüyordum. Felaket bir hali vardýr. Yüzünde ve kollarýnda kabarýklýklarý farkettim. Oturmak istediðini söyledi bende hemen yanýmdaki boþ sandalyeyi gösterdim.

Birþeyler söylemek için yine kulaðýma doðru eðildi.

''Þeyy, rahatsýz ettiðim için özür dilerim ama çok zor durumdayým burada bana yardým edebileceðini düþündüðüm bir tek siz varsýnýz.'' dedi hýzlýca. Sözlerine yalan diyemezdim çünkü üstü baþý ve eðildiðinde burnumu zorlayan kesif kokusu zor durumda olduðunu kanýtlýyordu. ''Sorun ne'' diye sorar gibi baktým ona. Biraz düþündükten sonra tekrar konuþtu.

''Abi ben uyuþturucu baðýmlýsýyým. Biraz mala yani uyuþturucuya ihtiyacým var ama bütün param bitti. Ablamýn bilezikleri, annemin sakladýðý düðün altýnlarý filan derken suyunu çekti. Çalacak, satacak birþeyim kalmadý. Eskiden kendimi satardým onu da kabul etmiyorlar þimdi.''

Kýzýn anlattýklarýyla içinde bulunduðum ortamdan tamamen soyutlanmýþtým. Dehþet içindeydim. Daha çocuk yaþta neler yaþamýþtý. Anlaþýlan benden de para istiyordu ama ona para vermekle iyi mi yoksa kötü mü yapacaðým bilemiyordum. ''Anladým'' der gibi kafamý sallamakla yetindim sadece. Çocuðum yoktu henüz ama kendi çocuðumun baþýna gelmiþ gibi üzülmüþtüm haline. Böyle þeyleri sadece gazetelerde okur, ''Yazýk'' deyip geçerdik. Oysa þimdi canlý, kanlý bir insan vardý karþýmda.

''Ne kadar lazým?'' diye sordum.

Gözlerime umutla bakýp, dudaklarýný ýsýrdý. Parayý vereceðime inanmýþ gibi bir hali vardý.

''150 lira''

''Kime vereceksin?''

Onu ilk gördüðümde konuþtuðum barmeni gösterdi. Gizli bir sýr veriyormuþcasýna tekrar kulaðýma eðildi. Müziðin þiddeti biraz azalmýþtý. Ýçkim de yarým kalmýþtý.

''O satýcýdýr. Barmenlik yaptýðýna falan bakma. Þüphe çekmemek için hepsi. Gelen mallar ona teslim edilir o da görüþtüðü satýcýlarla anlaþýr.''

''Sen burada bekle'' deyip adamýn yanýna gittim. Beni görünce biraz endiþelenmiþti. Bir an kendimi Amerikan filmlerindeki FBI ajanlarý gibi hissetim, birazdan bir resim gösterecek ve ''Bu adamý tanýyor musun?'' diye sorguya çekecektim onu sanki.

''Baksana'' diye seslendim.

''Buyur abi?''

Bana mal vermesini söyleyip onda baþka bir intiba uyandýrabilirdim ama yapmadým. Biraz görüþmek istediðimi söyledim ve birlikte dýþarý çýktýk. Barmenin kapýdaki bodyguardý durduðunu farkettim ama görmemiþ gibi davranmayý yeðledim. Ýsteseler bir hareketle beni fena halde tartaklayabilirlerdi. Adam hala endiþeliydi. Korkutucu bir görüntüm mü var diye düþündüm ama yoktu. Sonra yine haberler geldi aklýma. Sanýrým beni polis sanýyordu. Polis olmadýðýmý söyleyince rahatladý.

''Biraz önce senin yanýna gelen bir kýz vardý.''

''Hangi kýz abi?''

''Numara yapma!''

''Numara deðil valla, hani bir sürü kýz gelir buraya o bakýmdan''

''Hani þu kýyafetleri daðýnýk bir kýz.''

''Hýýý.. eee?''

Cebimden 150 lirayý çýkardým.

''Al þu parayý, istediðini ver ona, bir daha da o yaþlardaki çocuklara öyle þeyler sattýðýný görmeyeyim.''

Bu son lafýma kulak asacaðýný sanmýyordum ama aðzýmýzdan çýkmýþtý bir kere.

''O kýz sürekli peþimizde zaten. Biz vermiyoruz ama hep geliyor.'' diye kendini savunuyordu ama parayý da almýþtý. Ýçeri girdikten sonra masaya yaklaþýrken kýza ''Git'' dercesine bir iþaret yaptým. Hýzla fýrlayýp gitti. Alacaðýný alýp tuvalete koþtu. Ardýndan barmen yanýma gelip oturdu.

''Abi kötü yaptýn'' dedi.

''Birþey olmaz. Kurtaracaðým bu kýzý''

''Sen öyle san, tuvaletten çýksýn ne seni tanýr ne beni.''

Bu sözlerden sonra biraz þüphelendim. Acaba haklý olabilir miydi? Sonuçta benden daha fazla görmüþtür onu mutlaka. Artýk parayý vermiþtim. Ýþim þansa kalmýþtý. Barmen hala kalkmamýþtý. Eðlenceyi seyretmek istediði belliydi.

Çevredekileri seyredip beklemeye baþladýk. Gözüm kýzlar tuvaletinin kapýsýndaydý. Bu çok hoþ bir hareket deðildi ama ne yapalým? Sonunda kýz çýktý tuvaletten. Ben hamle yapmak için kalktýðýmda yüzüme bakýp hýzlýca kaçtý. Ben öylesine kala kalmýþtým. Barmense karþýmda gülüyordu. Haklý çýkmýþtý. Ben kimdim, uyuþturucu baðýmlýsýný kurtarmak kimdi?

Olan beni 150 liraya olmuþtu..