Ne kadar kýzsan
Yokluðumda bir kahýrla ansan
Ve hatta ismimi unutacak olsan sen haklýsýn

Akýttýðýn gözyaþlarýn
Sine-i sürurunda ki ahu figanýn
Çaresizliðin sukutuyla melalinle silinmezler kazdýðýn

Her baharýn hazandý
Seherin izleri senin için ne zordu
Duymak istediðin bir haber adýna zorunlu yutkunduðun

Sen gecelerde demlediðin
Çileyi amansýz bir sabýr ile yudumluyorken
Ben kaygýlarýn kuþatýcýlýðýnda nafakam için senden uzaktým

Sana yalnýzlý nasýl anlatýrdým
Yüreðimde açan ilkbaharlarýn solgunluðunda
Kurþuni sokaklarýn nefes aldýrmayan acýmasýzlýðýnda sabrederken

Gençliðimiz yok oldu gitti
Bir takat mi kaldý heveslerimizde
Ümitsiz sabahladýðýmýz gecelerin sende býraktýðý izlerle

Ben sana çok açým
Sensizliðin isyanýnda aðaran saçým
Yollarýnda hasretini çektiðim gözlerim artýk fersiz kaldý

Senin bir gülüþüne
Ellerin ellerimde bir kelam ediþine
O kadar hasretim ki zindanlar yüreðimde haneler edindi

Gecelerimde her gölge
Bir gardiyanýn ayak izleriydi sanki
Serbestîye tin bu kadar yat artýk dercesine verdiði komut gibi

Baþýmý koymak istemediðim
Senin düþlerinle terden sýrýlsýklam olan
Duyduðum özlem yeniden içimde acýlara gark edecek diye

Sen bana hasret ben sana
Þimdi ben ne diyeyim yüce yaratana
Ermedik bir türlü saadetin sinelerde yaþattýðý ilkbaharlara

Hep bir umutla karanlýðýn
Halimizi yoksul býrakan solumalarýyla
Ömrümüz renksiz, hislerimiz þevksiz geçiyor gelecek adýna

Neyleyim ben sensiz varlýðý
Neyleyim aþý, çorbayý, tarhanayý kaþýðý
Senin sevgin, senin aþkýn, senin varlýðýn yeterdi çoktan bana