Anlatsam da anlamayacaksýn, biliyorum. Elimi yaktým, caným çok acýdý desem… Babamý kaybettik , çok üzgünüm desem…
Anlamayacaksýn, biliyorum! Beni anlayamayacaksýn…

Sevinçlerimi de…

Elin en çok ne kadar acýdýysa, benim acýmý o kadar anlayabileceksin, en fazla!
Kayýplarýna ne kadar üzüldüysen, ancak o kadar…
Senin “çok”unla benim “çok”um asla ayný olmayacak. Olamayacak, ne mümkün!
Anlar gibi yapacaksýn… Bir adým öndeyim sanýrým, anlayamayacaðýmý biliyorum!

Yemin de etsem, bilemeyeceksin hiç, doðru mudur sözüm. Gerçek midir dudaðýmdaki gülümseme…Sahteysen sen, gözbebeðimdeki ýþýltý da ikna edemeyecek seni. Hiç bilemeyeceksin,sahteyi de gerçek sanacaksýn, gerçeksen sen!
Hiç bilemeyeceðiz birbirimizi… Bildim sanacaksýn… Bilmiþ gibi duracaksýn. Bir adým öndeyim sanýrým, bilemeyeceðimi biliyorum!

Bir adým daha öndeyim, sanýrým, yargýlamamayý biliyorum! Senin “çok”unu ancak kendi deneyimlediðim kadar anlayabiliyorsam, gerçeði asla bilemeyeceksem, yargýlama hakkým olabilir mi? Yargýlayabilir mi bir insan, konuþabilir mi hiç, bilmediði bir konuda?

Kol kola gidiyor diye bir kadýn ve erkek, sevgili diyebilir miyim? Ayaðým burkulduðunda, yada keyif olsun diye o anda, bir dostumun koluna girmez miyim?

Biliyorum ki, herkes kendi kadar anlayabiliyor bir diðerini… Bir kiþinin aynasýdýr, bir diðeri için düþündükleri…

Bozuldun mu bana, senden öndeyim dedim diye, nolur bozulma, birazcýk dön, içine bak…
Hah budur iþte tam düþündüklerim diyorsan,gel hadi, birlikte yürüyelim, kimbilir daha ne çok adýmlar var atýlacak!...