Son çýkmazdayým. Kafam bulanýk bir su gibi. Beceremediðimden, artýk yaþamamayý yaþamaya baþladým. Son çýkmaza soluk renklerle girdim. Kimse hayatý anlamlandýrayým derken cümleyi tamamlayamýyor. Korku var. Tedirginlik var. Cümle kurma çabasý var. Yanýk ampüllerle baþýmýz dertte. Karanlýða yeterince alýþamadýðýmýzdan. Dün yine ýlýk esintilerle geçti. Kafayý yormadýðýmdan heyecansýz heyecansýz oturuyorum. Altý iki daha sekiz. Demek sakýz. Oyalanýþ ile kavrayýþ. Telefon çalýyor. O mu diyorum. Ama o deðil. Yanlýþ numara. Yani çeviren yanlýþ çevirmiþ. Ya da ona yanlýþ vermiþler numarayý. Köþemde sinik. Sinek avlýyorum. Avluya çýkýp bahçeyi seyrediyorum. Bugün yirmi küsürüncü doðum günümün yýlý. Kafayý sýyýrmaya baþladýðýmdan duþ alýp içiyorum. Þarap. Durum vahim. Bir iki þey kaldý. Onlarý da deneyeceðim ve bu iþ bitecek. Ölümlü olmanýn getirdiði bir rahatlýk ve baþýboþlukla yaþayýp gideceðim. Korkuyorum. Oyunlar oynuyorum kendi kendime. Herþey acý veriyormuþ ona. Eþyalardan da kurtulmak istiyor. Ölüyorum. Yavaþ yavaþ. Hýzýný ayarlayamýyorum. Ama bardaktan boþanýrcasýna yaðarken yaðmur içimde bir þeyler cýz ediyor.