Geçenlerde, genç bir drama yazarýyla tanýþtým. Sohbetin orta bir yerlerinde, “ne kadar dürüstsün!” dedi,yarý hayranlýk yarý þaþkýnlýk vurgulamasýyla sesinde.

Bu,benim hep övündüðüm , bir o kadar da öykündüðüm bir gerçek!

Övünmüþümdür hep dürüstlüðümle,bir onur bilmiþimdir hep dürüstlüðü, saflýðý da bir öyle.

Öykünmüþümdür de her kandýrýlmýþlýðýmýn ayýrdýna vardýðýmda, koruyamýyorum diye kendimi üzülmüþümdür,hep doðru bellerim söylenenleri diye hayýflanmýþýmdýr her caným acýyýþýnda...

Farklý davranamýyorum diye,salak hissetmiþimdir kendimi,doðrusu, insanlardan korumam için kendimi türlü tavsiyelerde bulunan sevenler,dostlar düþündürtmüþlerdir ilk bu duyguyu,ben de beslemiþimdir yýllarca;övünmüþlükle öykünmüþlük arasý git-geller esnasýnda!

Hep en zor gelmiþtir bana söylenenin ardýnda baþka gerçekler aramak, gerçeði ise çarpýtmak.
Becerememiþimdir yýllarca,yetemedi yani zekam buna!

Bu sabah,nasýl güzel,nasýl mavi,nasýl parlak bir hava,iþime gidiyorken dolmuþta,dýþarýdaki insanlarý seyrederken ve de beynimi rölanteye almýþken,bir perde aralanýverdi birden!

Yüzlerinde maskeler vardý dýþarýdaki çoðu kiþinin,parýldama da yoktu gözlerinde,stres,parasýzlýk falan bahane,güçlü olmak için maske takmak gerekliliðine inanmýþlardý bir kere!
Ciddi olunmalýydý,ancak o zaman insanlar sana saygý duyardý.
Korktuðun,aðladýðýn görülmemeliydi,zayýf sanýrlardý.
Gülümsememelilerdi herkese,hafif algýlanýrlardý.
Bilmiyorum diyemezlerdi,cahil sanýlýrlardý.

Kaygýlýlardý,yorgunlardý!...

Çünkü,karmaþýk olan yoldalardý!

Beceremediðimi yapýyorlardý,tabi ki çok yorulmuþlardý.
Düþünsenize,sürekli yalan söylemek,kime ne dediðini hatýrlamaya çalýþmak,üzerine gaf yapmamak için çabalamak...
Sürekli,her söylenenin ardýnda bir baþka gerçek aramak...
Sürekli,ne yaparsam,nasýl yaparsam daha çok saygýn olurum hesaplarý, güçlü algýlanmak için yada sevimli olmak yada ne gerektiriyorsa o anýn þartlarý,uygun maskede karar kýlmak,onu takmak,taþýmak...

Bu arada para kazanmak,günün gereklerini karþýlamak,ana-baba olmak,iliþkiler kurmak...

Zor hepsini ayný anda kotarmak!

Ayýrdýna vardým ki bugün, ben yolun basitini seçmiþim.

Ben,aslýnda kendimi sevmiþim,kabullenmiþim,ama hep çýplak kaldýðýmdan aralarýnda, kendimi yetersiz sanmýþým.

Oysa ne özgürlüktür kendin olmak,ne hafifliktir maskelerden,formlardan arýnmak!

Ne özgürlüktür olduðu gibi kabul etmek kiþileri, iþte tam da bu yüzden kýzamamak kiþilere.

Ne hafifliktir nefret taþýmamak yürekte!

Oysa ne büyük bir güçtür kendin olmak;korkunu ifade etmek,sevdiðini baðýra-baðýra söylemek, aðlamak,neþelenmek,gülmek,þarký söylemek istediðin anlarda, kontrol etmeksizin diðerlerini,sakil kalýr mý yaptýklarým onlarýn gözlerinde diye...

Ben,ben olmayý seçmiþim, gereksiz yere çapraþýklaþtýrmadan basiti, o yüzden ki hiç becerememiþim yalaný-dolaný,o yüzden ki uyamamýþým formlara bir türlü... ,iyi ki, iyi ki!