Ýçki iþine engelse
Ýþini býrak da gel

-Sen bir loosersýn onun için bu kadar çok içiyorsun.

-Evet ben kaybedenim ama kaybettiðim için bu kadar içmiyorum ki, kaybetmiþ olmak içmek için gerekli bir þart ama kesinlikle yeterli deðil.

-Neymiþ o gerekli þartlar?

- Kafaný kaldýr da bir bak, çevrende o kadar insan var, bir o kadar da kaybeden var peki bunlarýn içkiyle arasý niye iyi deðil ki?

-Sevmiyor olabilirler mi?

-Hayýr böyle bir ihtimal düþünemiyorum.

-Bu kadar içmek için, kaybeden olmak yetmez, kazanamayacaðýný, asla kazanamayacaðýný da görmek, algýlamak gerekir dostum. Nerde benim kadar için birini görürsen, artýk bil ki o yalnýzca bir kaybeden deðil, o sonucu deðiþtiremeyeceðini de anlayandýr.

Ýçmeye sabah kahvaltýsýný yaptýktan sonra baþlýyordu, ya da kahvaltý etmeye gerek bile duymuyordu. Kumkapý’nýn arka sokaklarýndaki birahanesine giderdi sabahlarý.

-Aðabey günaydýn, kolay gelsin, nasýlsýn, bir tane bira alabilir miyim, çok soðuk olmasýn.

Mekan sahibi çoðunlukla temizlik yapýyor olurdu o gittiðinde, ve o salaþ birahanenin karþýsýndaki salaþ otelden tek gecelik iliþkilerin failleri sokaða dökülürdü birer birer. Birasýný sandalyeler yeni silinmiþ olduðundan oturamadan, ayakta yudumlardý. Mekanýn karþýsýndaki otelden ardý ardýna çýkan büyük bir çoðunluðu Rus, Ukrayna uyruklu hayat kadýnlarýna bakýp, mekan sahibine seslendi;

-Aðabey bu kadýnlar da fena deðil be yaþ ortalamasý, 23-24, esmer sarýþýn ne ararsan var. Ulan insanýn niyeti bozasý geliyor be.

-Evet yeðen, mallar hiç de fena deðil.

-Ne istiyorlar aðabey biliyor musun?

-Vallahi deðiþiyor be, 100 den aþaðý giremezsin ama.

-Ah þu AIDS olmasaydý be aðabey.

-Eee, korunacaksýn…

-Et ete deðecek be, zevksiz icraat icraat deðildir.

-O da doðru be yeðen, camýn arkasýndan birisinin elini tutsan ne hissedebilirsin, hissetmedikten sonra git kasaptan iki yüz elli gram uyluk yaðý al, arasýna ver.

-Ben kaçtým görüþürüz aðabey, eyvallah….

Birahanelerdeki, meyhanelerdeki muhabbetleri çok samimi buluyordu, gerçek buluyordu. Orada daha önce birbirini hiç görmemiþ insanlarýn yer yokluðundan ayný masaya oturup, kýrk yýllýk dostlarmýþ gibi muhabbet etmeye baþlamalarý, birbirlerine en yakýnlarýna bile anlatmadýklarý sorunlarýný anlatmalarý, sýkýntýlarýný paylaþmalarý hoþuna gidiyordu. O masalarda hiç kimse olduðundan daha iyi, olduðundan daha dürüst, olduðundan daha esprili, keyifli olmaya, mutlu görünmeye çalýþmýyordu, çünkü gerek yoktu. Herkes olduðu gibiydi. Birahaneler çoðu zaman týka basa dolu olurdu ama kimse yüksek sesle konuþmuyor, kimse birbirini hiçbir þekilde rahatsýz etmiyor, yeni gelen masadakilere afiyet olsun demeden yerine oturmuyor, mekandan ayrýlan iyi geceler demeden gitmiyordu. Ýnsan iliþkileri, aralarýndaki iletiþim ciðerlerinin aksine oldukça saðlýklý görünüyordu.


O da içmeye birahanelerdeki diðer dostlarý gibi genelde sabahlarý baþlýyor, öðlen iþlerini hallediyor, akþamüstü tekrar bu kez arkadaþlarýyla baþka bir birahaneye gidiyor, gecenin ilerleyen saatlerine kadar içiyor, finali de her zamanki Pilavcý’da yapýp evinin yolunu tutuyordu. Akþam mutlaka çayýný içiyor, iki satýr bir þeyler okuyor ve diþlerini fýrçalayýp yatýyordu.

Mutlu deðilse insan, sýcak bir yuvasý yoksa, sevdiklerinden ayrýysa, ya da hiçbir sevdiði yoksa, mutlu olamadýysa, olamýyorsa ve olamayacaksa, kaybetmiþse, kazanacak enerjisi de yoksa içerek de huzur bulabileceðine, unutabileceðine inanabiliyordu insan. Ve neden bu kadar çok içiyorsun sorusunu hep, “ihtiyacým var, aslýnda herkesin ihtiyacý vardýr ama farkýnda deðiller” diye yanýtlýyordu.