HAYATIN GÜZELLÝÐÝ
Osman AYTEKÝN
Ayrýlýk ve özlem, yürek yangýnlýðýný ortaya çýkarsa da bazen mahzunluk duygusu yüzlere çöker. O anýnda yerine göre bir güzellik ifadesi olduðunu düþünürüm hep. Her ne kadar güzellikleri biz insanlar farklý þekillerde görmeyi düþünsek de buna bakýþýmýz hem kiþiden kiþiye hem de bizim düþüncelerimizde deðiþikliðe uðrar. Güzellik, kiþiden kiþiye farklý anlaþýlsa da her insanýn güzele bakan bir gözü vardýr. Belki bu bakýþta husumet yoktur, kin, hasetçilik yoktur. Bütün doðrularýmýz bu içe bakýþta saklýdýr. Bir þeyi; o þey ne olursa olsun yargýsýz, infazsýz olduðu gibi gören ve kabul eden bakýþlarýmýz mutlaka vardýr. Emin olmalýyýz ki o bakýþ bütün insanlarda vardýr. Ama o kadar kötülerde de o bakýþ olamaz da diyebilirsiniz. Çünkü en kötülükleri kendine dert edinen insanlar da o güzel bakan gözler olsaydý bu insanlar masum olurlardý diye de düþünebiliriz. Bakýþla düþünüþ farklý þeylerdir. Ýnsan ne kadar doðru görürse görsün kalbi taþ kesilmiþ vicdansýzlar kendi davranýþlarýný kolay terk edemezler.
Ne söylersek söyleyelim söz bula bula sevgiyi buluyor…
Bazen inançla sevgiyi tartmalý diyorum.
Ýkisi de tartýlýr mý? Tartmak fikrimce biraz abes geliyor.
Ýnanç insanýn bütün benliðini kapladýðý gibi sevgiyle insan her an var olmalý o zaman ikisini de kýyasa tabi tutmak gereksiz olacaktýr. Ama bakýyorsunuz sevgiyi vücudunun her zerresinde hissetmiyor, inancýnýn gereklerine de sahip çýkmýyor; yaþamýyor ve yaþatmýyor o vakit neyi tartacaksýnýz?
Vasat bir yaþayýþ: duyuþ, düþünüþ, görüþ ve bakýþ. Ýþte o bakýþta o canlý sevgiyi bulmaya çalýþsak da anlýk sevgiyi görmüþ olacaðýz. Bir parýltý gibi… Lakin bazen o parýltýya dahi muhtacýz. Yüreðimizle sevdiðimizin yüzüne bakarýz o sevgiyi görebilmek için. Ve o bakýþýmýz da bazen kendimizdeki kaçýþý buluruz. Ýnsanýn her þeyden kaçmasý olacak þey mi? Oluyor iþte. Bakmaktan, görmekten, konuþmaktan, özlemekten, sesini duymaktan ve bütün bunlar insana ne azaplar verir bunu ruhumuzun derinliklerinde bir duyabilsek ne iyi olacak! Ama kendi sevgimizin sesine kulak vermeyiþimizle sevgimizin güzelliðini kaçýrýyoruz. Bu sevgi ki hayat bütün ihtiþamýný, bütün hayranlýðýný ona borçludur. Güzel bir hayat özlemi ve bu özlemin gerçeðe dönüþmesi de bazen gördüðümüz veya açýða çýkardýðýmýz bazen de hiç görmek istemediðimiz veya bir türlü sevmeyi beceremediðimiz sevgiyle þekilleniyor ve var oluyor.
An olur çok þey kaybederiz. Ve bu kaybettiðimiz þeylere sýrtýmýzý döneriz. Hiçbir þey olmamýþ gibi. Ama ya bir de kaybedilenler de sevginin veya sevgisizliðin etkisi olmuþsa. Öyle bir üzülürüz ki hayatýn bizim için bir anlamýnýn olmadýðýný dahi düþünebiliriz. Ýnsaný intihara götüren düþüncenin iflasýndan baþka bir þey deðildir bu durum aslýnda. Çok sevdiði hanýmýný, oðlunu veya kýzýný seven insanlarýn derin üzüntüsü birkaç ay içinde kendisinin de ölümüne sebep olmasý da bundandýr. Delicesine sevmek; kendinden çok sevmek ve sevgide sýnýr tanýmamak… Gerçekten de böyle bir sevgiyle yaþamalý mý insan? Aþk için ölen sevgililer gibi mi olmalý? Fakat sevgilerin de bitimsiz olduðunu düþündüðümüzde göreceðiz ki kalbimiz baþka sevgilere de açýktýr. Ýnsanlar bunu fazlasýyla duyar yaþamak da ister, yaþayanlar da vardýr ama önyargýlý hayatýn sevgisi bazen insaný ölüme; ölüme olmasa da yalnýzlýða götürüyor: hatta kimsesizliðin dehþetinde kavuruyor. Bunca sevgileri düþününce ve görünce insan sadece bir sevgi için mi yaþamalý diyesi geliyor. Bir sevgi veya baþka sevgiler uðruna ölmek hususu sevgiyle dolu bir insanýn içinden çýkabileceði þey deðildir.
Bir sevgi veya sevgiler…
Sevgiler paylaþýldýkça artsa da; çoðaldýkça çoðu zaman genelleþir, akamete uðrar. Her þeye sevgiyle bakmak ve her þey de sevgiyi bulmak her insanýn baþarabileceði þey deðildir. Bunun için kemale ermek gerekir; yaþta herkesin bildiði gibi belli bir zamandan sonra ancak olgunlaþabiliyor. Sevgimizi çevremizdekilerle paylaþsak da hususi durumlumuz itibariyle sevgimizin özelliðinin kendimizde býraktýðý ve yaþattýðý duygular bir baþka güzeldir. Seven sevilen biri olmak iyi ve güzel ama insanýn çözülmesi, duygularýný açýða çýkarmasý her an mümkün olmaz. Kendi duygularýmýzý çoðu zaman sevdiðimiz için müstesna bir yeri vardýr. Yani özelde sevgiyi her insanýn görebileceði bir durum deðildir. Kendimiz yaþarýz ama yeterince göremeyiz.
Hayatýn iyi yönlerinde sevginin mutlak gücü vardýr. Ýnsanýn davranýþ, istek, bakýþlarýnda ayný þeyi sürekli göremeyiz. Pozitif denilen enerji de gelip de her vakit bizi bulmaz. Özelde olsa genelde olsa sevgiyle hayatýn güzelliklerine güzellik katmak elimizdedir. Bazen kendimiz farkýnda olmadan da çeþitli duygularýmýz bizi alýp bir yerlere götürür. Bu duygular da hüzün, hazan, ayrýlýk ve acýlar da olsa yine de insanýn içindeki sevgiyi çýkaran bir yaný bulunuyor. Duygulara kapýlýyor ve romantizmin etkisiyle bakýþlarýmýzda sanatçý duyarlýlýðý görülüyor sanki. Kendine, ailesine saygýsý olan insanlarýn çevresine de katkýlarý vardýr: kötü kiþilik sahibi insanlarý hiç deðilse teskin edebilmenin gücü bu tip insanlarda bulunmaktadýr. Her insan iyi olmaya gayret etse çevre muhakkak güzel olacak ve hayatta güzelleþecek. Her ne kadar bu düþüncemiz hayalî olsa da bazen bunu denemeye deðer.
Güzellik varken çirkinliklere göz yumulmamalýdýr. Bu sadece duyguyla da olmaz. Duygular bizleri sadece hassaslaþtýrýr. Belki aklýselim hareket edemeyeceðimiz için böyle bir hal içine sýklýkla girmenin zararýný görürüz. Hoþa gitmeyen þeyleri davranýþlarýmýzla, çabamýzla deðiþtirebiliriz, buna gücümüz yeter.
Hayatýn güzelliði bireye baðlýdýr. Fert olarak kendimize ve çevremize saygýlý olduðumuz sürece sever ve seviliriz saygýnlýðýmýzda artar; bu sadece sevgiyle de olmaz: çevremize güven vermeli ve doðru olmalýyýz. Doðru ve güvenilir kiþilik her yerde kendine yer bulur.
Havanýn, suyun, topraðýn, aðaçlarýn, kuþlarýn… Her ne varsa âlemde göze hoþ görünen bütün bu kâinat içinde bir güzellik ifade eder. Bütün bunlarý iyi gördüðümüz gibi çirkin de görebiliriz. Bu bakýþa baðlýdýr. Ýnsanýn ruhunda neþe varsa, sevgi varsa, güzellik varsa görülen her þeyde de güzellik var demektir. Ruhumuzda karanlýklar içindeyse o güzellik duygularýmýz yok olup gider. Güzellik insandan insana deðiþtiðine göre bir nesneye bakýþlar da fikirler de deðiþik olacaktýr. Her ne olursa olsun insan iyi ve güzel bakmasýný bilmelidir. Ýnsanlarýn sevgileri farklý farklýdýr: kimi doyasýya bir sevgi içindedir kimisi de çok az bir þeyde büyük bir sevgi görebilir, bazýlarý da özlemlerde, ayrýlýklarda, hüzünlerde bu sevgileri yaþar. Ýnsana güven veren, mutlu eden, insaný alýp da sonsuzluklara götüren ve bu sonsuzlukta sevgiyi sevinçle duyan insanlar hayatýn bütün güzelliklerini yüreðinin derinliklerinde duyarlar. Ýnsan sevmeli; yaþamayý sevmeli, dostluðu, kardeþliði sevmeli, sevdiðini sevmeli ve böylelikle hayatýn güzelliðini iyi bir þekilde kavrayabilsin.
Güzellikleri içimizdeki sevgiler açýða çýkarýr. Karþýlýksýz ve yürekten duyulan sevgiler hayata duyulan sevinci büyütür ve hayatýn güzelliði de o vakit bir baþka olur. Sevgilerle dolu güzellikleri hayatýmýzýn her safhasýna yaydýðýmýzda hayatýn anlamý bir baþka olacaktýr.
Yüreðimizde, hayatýmýza yön veren güzellikleri yaþatmalýyýz.