Vakit gece yarýsýný çoktan geçti, gözlerimde uykunun zerresi yok...

Buðu yapmýþ cama yaslayarak alnýmý seyrediyorum yýldýzlarý...

dýþarýyý ve insanlarý...



Yaza söz kesmiþ bir gece yaþanýyor Ýstanbul’da; ben oturmuþum yüreðimin sandalýna bir senaryo yazýyorum buðu yapmýþ cama yasladýðým beynimin içinde.

...



Heryer gelinlik giymiþcesine bembeyaz kýr çiçekleriyle kaplý. Ýnceden bir yaðmur çiseliyor sevdalar þehri Ýstanbul’a. Çiçeklerin narin yapaklarýndan sarkýp topraða düþüyor bir bir yaðmur damlacýklarý.. tekrar yeþerebilmek uðruna, yok olan umutlar gibi..



Aniden bir gözyaþý bir hýçkýrýk bölüyor dalgýnlýðýmý..



Aðlýyor içimdeki çocuk, yolunu bulamamýþ karanlýðýn içinde. Yýldýzlar küsmüþ, ay küsmüþ aydýnlatmýyormuþ yolunu.. aðlýyor, korkuyor ümidini kesmiþ karanlýktan, kendi haline býrakmýþ.. sabahý bekliyor.. güneþi-ni bekliyor.



Oysa biliyorum ki o yýldýzsýz aysýz gecelerde de yolunu bulabiliyordu, onun hiç güneþi olmamýþtý ki, ay ve yýldýzlarla ezelden küskündü zaten, hiç aydýnlatmamýþlardý ki yolunu...

Bu tedirgin ve ürkek bakýþlarý hiç görmemiþtim daha önce. Yediði darbelerin izini yüreðimde hissederdim de gözlerinde bulamazdým bir türlü. Daðlardan inmiþ eþkýya edasýyla dolanýr yolunu bulurdu.



Ne tuhaf!



Neydi bu geceyi farklý kýlan, neydi onu bu kadar aðlatan, korkutan... Karanlýktaki algýlarýna ne olmuþtu ki? Bulmak zorunda olduklarýný aramaktan vaz mý geçmiþti.. yoksa tüketmiþ miydi onu bunca yorgunluk?



“Aðlama çocuk, sil gözyaþlarýný yeter içimi üþüttüðün” diyorum..



Hiç susmayacakmýþ gibi baþlýyor anlatmaya;



Gözyaþlarýmý avuçlarýmda sakladým görme diye, sessiz çýðlýklarýmý martýlar duydu bir sen duymadýn... Yüzümü avuçlarýnýn arasýna alýp, gözbebeklerime hiç baktýn mý? Hep bekledim dizelerin þairleri beklediði gibi; ama sen gelmedin..



Yoruldum artýk!

...



“Karanlýðýn içinde, yol bulamadým bu gece!..”