RÜZGAR
Karanlýðý seyrediyorum;
Yaz akþamlarý titreyen yapraklarý.
O ýlýk esen rüzgarýn usulca deðip de,
Koparmadýðý hüzünlü yapraklarý.
Hep kararlý duruyorlardý onlar dallarýnda.
Usulca aðýrladý rüzgar kollarýnda.
Yeni bir güne emanet etti.
Yarýndan eminmiþ gibi devam etti.
Rüzgar!...
Rüzgar sen bilmiyor musun fýrtýna da var?
Sen bilmiyor musun yaðmur da var?
Aldýrmýyor musun solmak da var?
Ah rüzgar...
Esen çöl yeli gibiydin gitmedin kaldýn.
Sen hangi mevsimden emanetsin.
Bana emanetsen hoþgeldin.
Ama benden öyle kolay gidemezsin...
Her yapraðý ayný sonla silemezsin...