Ayak seslerin iþitilirdi: uzaklarýn uðultularý
Bir korkulu rüyanýn ortasýnda uyanmýþ ter içinde
Yaþadýðým hayat mý? dedirtircesine hep ürkek, huzursuz
Geçerdi günler gökte mavilik yerde isli benlikler
Ve ben sana ne vakit bir þiir yazsam, ne vakit hayalinle
Dalsam içsel bahçelere dalsam manzaralara fevkalade
Geçmeðe her karar verdiðimde ötelerin karanlýk yollarýný
Durur da tahayyül eder akla zarar endiþelerle
Sinmiþ bulurum kendimi mahzun, köþelere
Geceleri yanarken içim sýðamazken mekana
Darlýðýnda yýldýz mesafelerinin düþsel ulaþýmla
Geçerim de bütün lamba yýðýnýtýlarý arasýndan
Dönüþüm hep aðlamaklýdýr yoksundur çünkü
Hayat belirtisi de kalmamýþ bir dünyada tükenmekte
Elde kalan duygusal yanlarýmý kullanýrken asgari
Bazý zamanlar akýl yükü de aðýr gelir asýp dallara
Yalancý coþkunluklar yaþarým gölgesinde çýnarlarýn
Kulak verince uðultularýna adýn geçer gibi gelir
Bir türlü anlayamadýðým, belki de deliliktir adýn
Belki de umutlarýmdýr kanatlarýnda salýnan kuþlarýn
Belki, belki mahzunluktur adýn akar gibi göz yaþým
Yoksun, hiç olmadýn sýrdýr diye büyüttüðüm avuntularým
Artýk bakarken yollara gelmene umutla nafile
Kandýrmaz oldu, içimdeki çocuk; sürekli aðlamaklý suzmaz artýk
Unutturan þekerler de tatsýz gelirler hem bayat
Yoktur yani çare sevmekten baþka hayalini, olmayan seni
Sessizliði çökertmekten baþka çevreme, benliðe
Tek duyulan yaklaþmana umutla gözlerim kapalý
Ayak seslerinin tatlý týnýlarý hayali ama bütün tatlý