Mevsimlerden arayýþtý...

Giderken hep seni götürdüm ben. Yalnýzlýðýmý býraktým, sýrf sen bir parça istedin diye benden.Uzak diyarlarýn,asýk suratlarýnda aradým seni ,karamsar þehrin hüzünlü sokaklarýnda...
Her akþam rýhtýma gittim ,ufka saplayýp bakýþlarýmý gelmeni bekledim. Alabildiðine sessiz ve ümitsizce dolaþýrken sonbahar kokan caddelerde siluetini gördüm yanýmdan geçen her gölgede...
Gözlerime takýlan her gözde çýkmazlara saptým...
Güze merhaba diyen güllerde rastladým sýradýþýlýðýna. Okulun kýrýlmýþ camlarý hep umursamazlýðýný hatýrlattý...
Gardan kalkan son trenle kedere boyandý yüreðim,sanki sen gidiyormuþçasýna...
Yüreðimden bir dert kumbarasý yaptýðýmdan beri, okuyamayacaðýn mektuplar yazdým sana. Sýrf acým yüreðimden gözlerime yansýsýn diye...
Sana olan susuzluðum artýkça,kalabalýk gölgelerin arasýnda buldum kendimi.Saldým ruhumu boþluða, terk ettim kendimi...

Cevabýný bildiðim ama hiç cevaplayamadýðým sorular gibiydin. Ýçimi yakan o kýrgýn mum ýþýðýný besliyordu yokluðun.
Karanlýk þafaklardan deli taylarýn kiþnemelerini ne zaman duysam, perde perde çýlgýnlýklarýn doluyordu içime...
Ruhunu aradýðým her uzak diyarda, bir divane bir adem oðlu karþýlýyordu beni ...
Kendimi unutalý yýllar olmuþtu .
Oysa bende divane bir adem oðluydum. kendini terk edenlerin topraklarýndaydým. Mevsimlerden arayýþtý...

“Kim ki kendini ayýrsýn benliðinden bir huri ceylan için, odur iþe bizim topraklarýmýzý ayaðýyla çiðneyen”
Dedi. eskilerden bir divane...
Dünümü yakmýþtý bu söz ve yarýným tutuþmuþtu þimdiden...

Belki cesedin hala dolaþýyordu ,þehirlerin o korkunç griliklerinde....
Ama ruhun,peki ya ruhun nerdeydi...
Küçük yalanlarýn büyük kölesi olmamalýydýn...
Yüreðin seni yönetmeliydi...
Dumanlý havayý gözleyen þerefsiz kurtlar deðil.....

lacivert