Gece yarýsýný biraz geçiyordu geldiðinde. Yorgundum o gün. Deliler gibi alýþ veriþ yapmýþtýk arkadaþlarla. O kadar dolaþmamýza raðmen giriþte gördüðüm iþlemeli vazoyu almýþtým yalnýzca.
Salonun en güzel yerine, tam köþeye, koymuþtum. O geldiðinde hayran hayran seyrediyordum vazomu.
Yorgun görünüyordu. Ýçeri girerken yalpalamasýndan hafif alkollü olduðu anlaþýlýyordu.Gözleri kýzarmýþtý aðlamaktan.
"Bu gece sende kalabilir miyim" dedi yalnýzca. Sanki "olmaz" desem çocuk gibi aðlayacak; "zaten kimsem yok" diyecekti.
"Tabii kalabilirsin" dedim
Attý koltuða kendini. Derin nefes aldý.Dikkatle yüzüne bakýyordum. Yüzünün bütün kývrýmlarýnu ezberlediðimi sanýyordum ama hepsi yanlýþ kalmýþtý aklýmda. Ya da ne olduysa allak bullak etmiþti yüzünü de...
Doðruldu yerinden. Yüzüme batýrdýðý gözleri öyle umutsuzdu ki.... Her þeyden bezmiþ, yorulmuþ... Hani; "bi caným kaldý" diyordu sanki.
"Neyin var?" diye sorabildim nihayet.
"Yok bir þey..." Nefret mi vardý ne?
"Ýyi peki.. Karnýn aç mý?"
"Bilmem. Belki de açtýr..."
Güldüm.
"Ýnsan bilmez mi açlýðýný?" Havayý biraz daðýtmak istiyordum.
Bir hýçkýrýk... Bir daha, sonra bir daha...
"Güneþ.. Ne oluyor?"
"Caným acýyo. Yardým et bana..."
Uzun uzun aðladý. Hiçbir þey söylemeden sarýldým. Gözünün yaþýný içime akýtsýn istiyordum. Zaten neden sarýlýrýz ki karþýmýzdakine o aðlarken? Acýsý bize geçsin, bizde kalsýn diye deðil mi?
Sabaha karþý dalmýþým yanýnda. Uyandýðýmda pencerenin önünde sigara içiyordu. Kalkýp yanýna gittim.
"Ne zaman kalktýn sen?"
"Hiç yatmadým ki.."
Anlatmasýný bekliyordum hala. Þu zehre kendini vermesinin, böyle uykusuz, bitkin kalmasýnýn sebebi neydi? Yüzündeki anlamlarý keþfetmeye çalýþýyordum.
O ise fark ediyordu yüzüne baktýðýmý. Artýk konuþacak gibiydi.
"Ýstemiyorum seni dedi bana. Sevmiyormuþ artýk. Olmazmýþ iþte"
Öfkeyle söndürdü sigarasýný. Aðlamýyordu artýk. Akþamki hüzün nefrete dönüþüyordu herhalde.
"Açýklama yok, yüz yüze konuþmak yok. Sadece bu... 'Ýstemiyorum!' Üstelik benimle ilgisi yokmuþ. Durum beni ilgilendirdiði halde..."
Güneþ'in aklýndan geçenleri okuyabiliyordum:
'Zavallý olduðunu düþünüyordu. O kadar deðer verdiði adamýn þimdi kendisine sýfýr deðerini vermesi onu aciz kýlýyordu. '
Sevince her þeyi boþ veren bu adam, sevmeyince karþýsýndakini boþveriyor..
Adam egoist yalnýzca. Yoksa her zaman durum böyle deðil... Bu da aralarýndaki deðer anlayýþlarý farkýný bir kez daha ortaya koyuyor.
Derin nefes aldý yeniden.
"Neden yok, sonuç var ne saçma deðil mi?"
"Normal bir þey.."
"Nasýl normal?
"O olunca normal iþte.."
Yüzündeki ifade bu kez sertti:
"Sen de sevmiyordun onu herkes gibi deðil mi?"
"Sen?"
"Bilmem. Çok mu önemli sanki?"
Önemli deðil miydi gerçekten? Terk edilen, sevilmeyen duruyordu karþýmda. "O"na göre çok önemli deðildi sevmek filan.Terk edildiði için mi? Böyle mi kurtarýyordu gururunu ya da kurtarýyor muydu?
"Hayatýný bir felsefeye adamýþ ve bu felsefeye hiçbir zaman uyamamýþ bir adamýn peþinden gittin sen Güneþ. Dünyanýn en aptal adamýný buldun."
Cevap vermedi. Bu da, bana hak verdiðini gösteriyordu.
"Kurtuldun bence. Þimdi üzülüyorsun ama ileride kurtulduðuna þükredeceksin inan ki... Biliyorsun, yürümezdi."
"Biliyorum."
Ýþte haklýydým. Hava da ýsýnýyordu biraz.
"Hayattan ne istediðini bilmeden oradan oraya koþturuyor iþte. Ýþine gelmiyor bir düzen tutturmak. Yalan mý? Aptal bir adam neticede. Hiç de deðmez inan.
Sen artýk kiþiliðini oturtmuþ, ne istediðini bilen, güçlü bir kadýnsýn. Boþver o dönüp dursun kendi etrafýnda..."
Ýlk defa gülümsedi yüzüme.
"Güzel miyim peki?" dedi ama cevabýný biliyor gibiydi.
"Elbette güzelsin arkadaþým. Senin kalbin de yüzünde çok güzel"
Yerinden kalkýp aynanýn karþýsýna geçti. Ne kadar da donuk bakýyordu kendine.
"Bana güzel olduðumu hiç söylemedi."
Köþedeki yeni aldýðým vazoyu aldý eline.
"Bak" dedi. " Bu da çok güzel. Kaç kiþi fark etti bugüne kadar? Güzel olduðu için mi aldýn bunu?"
"Tabii" dedim "Ben fark ettim onu. Emin ol seni de fark edecek biri çýkacak karþýna..."
"Ýstemiyorum" dedi sinirle. " Kimse çýkmasýn. Sonunda böyle olacak. Bana geliþinin sebebini söyleyip gidiþinin sebebini söylemeyecek. Filozoflar gibi derin derin konuþacak ama cahil insanlar gibi hiçbir þey anlatmayacak."
Aynaya baktý yeniden.
"Ben güzelim" dedi yüksek sesle."Bak bu da güzel..."
Sanki "o" vardý karþýsýnda.
"Görmedin ama..." diye baðýrdý. " ben buradayým iyi bak. Bak þimdi ne olacak o güzele..."
Elindeki vazoyu aynaya fýrlattý. Paramparça oldu ikisi de. Nefretini çýkarýyordu içinden.
Ne yapacaðýmý bilemeden kaldým olduðum yerde. komik ama dünyanýn parasýný verdiðim vazomu düþünüyordum. Artýk Güneþ kadar ben de nefret ediyordum o adamdan.
Yenilmiþti içindeki nefrete. Hýçkýra hýçkýra aðlýyordu kýrýk camlarýn karþýsýnda. Ellerinden kanlar akýyordu.
Þaþkýnlýktan kolonya filan getirmek aklýma gelmemiþti.Sadece sarýldýk birbirimize.
"Üzülme arkadaþým. Geçecek bu da. Biz neler atlattýk seninle. Bitecek her þey.."
"Bitsin o zaman" dedi hýçkýrarak..
Aslýnda yalan söylüyordum. Yýllar geçse de bitmeyecek bu nefret bu hüzün.. Ýnsanýn öyle bir hafýzasý var ki unutmuyor hiçbir þeyi. Zihnindekileri geriye atýyor o kadar.
Ve sevgi böyle can yakýcý. Ellerden çok yürekleri kanatýyor. Kendine karþý böyle acýmasýz ve hayata karþý korkak yapýyor.
Tuhaftýr bunlar olurken yeni bir gün doðuyordu. Birileri bizimle dalga mý geçiyordu ne?
8 nisan'05