Kalkýp ýþýklarý söndürdü Nazlý. Bir saattir yanýyordu... Üstelik uykusu da gelmiþti...
Saat kimbilir kaçtý...
Yine çok çalýþmýþtý bugün fabrikada... Her zamanki gibi parmaklarýnýn uyuþtuðunu hissediyordu. Sanki,o sardýðý tütünlerde kalmýþtý parmaklarý....
Uyuyamýyordu bunca uykusuna raðmen. Kardeþini düþünüyordu yine.
Ne yapýyordu þimdi?
Rahat uyuyor muydu?
Aç mý yatýrýyordu onu kocasý?
Daha bir hafta öncesine kadar kendi eliyle yataðýna yatýrýp, üstünü örttüðü Bahar'ýný þimdi o adam örtmüþ müydü ki? Üþüyor muydu Bahar?

Hala üzülüyordu kardeþi için...
"Bir bezin bile yok" demiþti Nazlý.
"Üzülme aba..." diye teselli etse de ablasýný, bilirdi iþe yaramazdý bu teselliler...
Gelinliði bile çok görmüþlerdi kardeþine...
"Ben dikerim" demiþti anasý ya, damat istememiþti.
"Üzülme aba..." diyen Bahar'ýn sesi hala kulaklarýndaydý.
Nasýl üzülmesindi? Biricik kardeþiydi onun... Oyunlarda, kavgalarda, yaramazlýkta kollarken hatýrlýyordu kardeþini.
En çok da yumuk yumuk ellerini köyün soðuðundan koruduðunu anýmsýyordu Nazlý. Ne çok üþürdü Bahar...
Küçükken, Bahar'ýn en sevdiði þey; baþýna annesini yazmasýný takýp:
"Aba bak duvaðýma..." demekti.
Çok severdi düðün þarkýlarýyla oadnýn ortasýnda dönmeyi.... Nazlý da gelip onun duvaðýný açardý mahsustan... Sonra da katýla katýla gülerlerdi bu hallerine...
Nazlý'nýn gözleri dolmuþtu yine. Kardeþinin düþlerini gerçekleþtirmek için didindiði günler gelmiþti aklýna. Duvaðýný açacak kiþinin kendisi olmadýðýna önce Nazlý inanmýþtý. Bahar'ý da buna ikna etmek için çok uðraþmýþtý; ama onu çocukluðuna ve duvak hayaline geri döndürememiþti.
Nazlý'nýn kardeþi duvaksýz evlenmiþti; ama o evlenirken, duvaðýný takýp, gerine gerine geçecekti köyün meydanýndan...

Kötü Ýçerik Bildir
Gerekçe: Okumuþ olduðunuz metnin ÝzEdebiyat Yayýn Ýlkelerine aykýrý içerik barýndýrdýðýný ya da baþka bir sorun içerdiðini düþünüyorsanýz lütfen bize bildirin. Bildiriminiz anonim tutulacaktýr ve en kýsa zamanda editörlerce incelenecektir.