KAYIP RÖNESANS

Ben, çivilenmiþ harfleri söküyorum Ýsa’nýn bedeninden
Ben, azat ediyorum tutsak ruhlarý bedenlerinden
Ben, kanatsýz meleklere kanat,
Ezilmiþ týrtýllara can veriyorum yeniden.

DEÐÝÞÝM BAÞLASIN ARTIK!

Kayýp Rönesans’ýn rotasýndayýz bir engin denizde
Ölü balinalar vuruyor gemiye
Ben onlara da can veriyorum
Yaþam zinciri bozulsun diye.

Ben, aþkýn maviliðindeyim.
Cupidlere ok daðýtarak
Acýmasýz aþk dizeleri fýsýldýyorum.
Ademoðluna zehirsiz bir elma ikram ederken
Acý içinde kývranan Havvalar gösteriyorum.

Ben, Türkiye’deyim.
Doðulu düþünüp, batýlý yaþamaya çalýþanlarýn ülkesinde.
Bir hazine buldum kýrýk kelimeler içinde.
Ýstanbul’un ruhu kaçmýþ, sahipleri star peþinde.
Hayat damarlarýndan biri kopmuþken
Ölü çingeneler manzara olmuþ bir vampirin penceresinde.

Ben, çocuklara elma þekeri,
Büyüklere düþ satýyorum.
Kafelerin otopsisinde gençlere duygu aþýlýyorum.
Ben, köle beyinlere özgürlük,
Namus düþkünlerine bekaret satýyorum.
Ben, görmeyenlere þiir gücü,
Gün cahillerine, bilinç satýyorum.

Kayýp Rönesans’ýn yýllanmýþ ortaçaðýndayým.
Ne ‘Kara gözüktü’ diye baðýracak biri var
Ne de gözüken bir kara parçasý.
Kanatlar güçsüz kalýyor artýk.
Kalemler tükeniyor, kelimeler yetersiz kalýyor.
Ve ben,
Sonsuzluðun gölgesinde kelimeler yaratarak
Düþlüyorum sadece.